Książka jest debiutem Pana Daniela. To dobra książka, dla mnie obyczajówka z elementami psychologii. Pomysł na fabułę zupełnie niestandardowy a przeczytałam już wiele książek i z podobnym nigdy się jeszcze nie spotkałam. To oznacza, że autor ma super wyobraźnię. Moja ocena byłaby jeszcze lepsza gdyby... gdyby została ona poddana korekcie. Mam wrażenie, że nikt tego nie zrobił. Błędy językowe, stylistyczne, interpunkcyjne, literówki, całe wręcz "wyrazówki" ( albo czegoś brak, albo powtórzone dwukrotnie). I chociaż nie jestem polonistką to jednak bardzo przeszkadzało mi to w odbiorze książki. Czekam na kolejną pozycję autora ale nieśmiało proszę , aby została ona poddana korekcie.

Książka jest debiutem Pana Daniela. To dobra książka, dla mnie obyczajówka z elementami psychologii. Pomysł na fabułę zupełnie niestandardowy a przeczytałam już wiele książek i z podobnym nigdy się jeszcze nie spotkałam. To oznacza, że autor ma super wyobraźnię. Moja ocena byłaby jeszcze lepsza gdyby... gdyby została ona poddana korekcie. Mam wrażenie, że nikt tego nie...

Książka to coś więcej niż kryminał, sensacja, horror czy dramat. Symbole, oniryzm pomieszany z rzeczywistością, abstrakcja stojąca zaraz koło realizmu poruszy nas do głębi. W zasadzie możemy stwierdzić, że „powykręca nas” abyśmy mogli zacząć pojmować.

Pozycję czyta się naprawdę szybko, bo akcja natychmiast wciąga. Fajny koncept przykuwa uwagę także na pewno czyta się mniej niż „44 dni”, bo można 44 godziny;) Jednym słowem książka godna polecenia.

Książka to coś więcej niż kryminał, sensacja, horror czy dramat. Symbole, oniryzm pomieszany z rzeczywistością, abstrakcja stojąca zaraz koło realizmu poruszy nas do głębi. W zasadzie możemy stwierdzić, że „powykręca nas” abyśmy mogli zacząć pojmować.

Pozycję czyta się naprawdę szybko, bo akcja natychmiast wciąga. Fajny koncept przykuwa uwagę także na pewno czyta się...

,,44 dni” to oniryczna i przepełniona symbolizmem współczesna baśń, w której nikt i nic nie jest jednoznaczne. Debiutancka powieść Daniela Hurlaka wciąga czytelnika w ułudną rzeczywistość, kierowaną przez anioły i demony, gdzie główne skrzypce gra tajemnica.

Główny bohater, Tomasz Król jest szarym człowiekiem bez charakterystycznych cech, pochłoniętym przez rutynę, bez większego celu w życiu. W wolnym czasie gra na pianinie i rzeźbi z drewna. Mieszka bez rodziny, nie ma znajomych ani życia towarzyskiego. Jego jedynym przyjacielem jest Jacek, z którym mężczyzna dzieli pewną tajemnicę. Oboje wpadli w posiadanie listy z czterdziestoma czteroma osobami oraz zadaniem zabicia ich w ciągu czterdziestu czterech dni. Dlaczego wybrane osoby się tam znalazły – tego nie wiadomo. Początkowo czytelnik nie ma pojęcia, czemu Król decyduje się na ślepe realizowanie poleceń. Obserwuje jego zmagania z samym sobą i kolejne coraz to dziwniejsze wydarzenia, jakich bohater staje się świadkiem.

Myślę, że główną zaletą tej książki jest jej klimatyczność i płynna narracja. Autorowi udaje się zaangażować odbiorcę w wykreowany świat. Niedopowiedzenia i luki w rozumowaniu postaci, chociaż początkowo mogą irytować, są celowym zabiegiem, w dodatku bardzo dobrze zrealizowanym, działającym na korzyść historii. Wydarzenia następują po sobie szybko, a bohaterowie zapadają w pamięć. Do wad zaliczam to, że momentami fabuła ociera się o naiwność i absurd. Trudno uwierzyć, że Króla ani razu nie złapano na gorącym uczynku ani nie znaleziono dowodów, które doprowadziłyby policję do sprawcy. Ilość ofiar i ,,nieporęczność” w zabijaniu z pewnością prędzej czy później zdemaskowałaby, kto jest mordercą.

Chociaż warstwa językowa jest dobra, czasami denerwowała mnie pretensjonalność autora i jego drobiazgowość. Kiedy postać wypowiada się ironicznie, odbiorca jest w stanie to wychwycić i nie trzeba dodawać: ,,odparł X, posługując się ironią”, a potem: ,,Y był urażony ironią zastosowaną przez X”. Nieraz można odnieść wrażenie, że pisarz traktuje swojego czytelnika jak kogoś mało inteligentnego, kto funkcjonuje w zupełnie innym świecie i nie potrafi odczytywać ani domyślać się podstawowych emocji. Zdarzały się też inne momenty budzące irytację. W scenie, w której Król płakał, narrator dodaje, że z jego oczu ,,poleciały czterdzieści cztery łzy”, co brzmiało moim zdaniem głupio – niech podniesie rękę ten, kto kiedykolwiek liczył, ile łez wypłakał, co do jednej sztuki! Wiem, że narrator jest wszechwiedzący, ale to zdanie zupełnie nie pasowało i ,,nie brzmiało”, tak samo jak ,,czterdzieści cztery stuknięcia” wspomniane w którymś rozdziale.

Jako że książka jest debiutem, można przymknąć oko na drobne logiczne zgrzyty, lecz nie na brak korekty. Ogrom błędów przeraża – pojawia się mnóstwo literówek, pierwsza już w dialogu na stronie z prologiem. Brakuje znaków interpunkcyjnych i występują notoryczne powtórzenia. Książka ,,44 dni” nie została poddana żadnej korekcie, co czyni z niej produkt wadliwy dla czytelnika.

Nie jest to zły debiut, lecz nie zaliczyłabym go też do stuprocentowo udanych. Polecam tę książkę osobom gustującym w skomplikowanych historiach, lekkim piórze i mrocznym nastroju.

literanna.pl

,,44 dni” to oniryczna i przepełniona symbolizmem współczesna baśń, w której nikt i nic nie jest jednoznaczne. Debiutancka powieść Daniela Hurlaka wciąga czytelnika w ułudną rzeczywistość, kierowaną przez anioły i demony, gdzie główne skrzypce gra tajemnica.

Główny bohater, Tomasz Król jest szarym człowiekiem bez charakterystycznych cech, pochłoniętym przez rutynę, bez...

Może zacznę od negatywnych aspektów. Faktycznie jeśli chodzi o stylistykę - nie jest powalająca. Gołym okiem widać, że książki nikt nie redagował, nie została poddana korekcie. Jest w niej sporo błędów językowych, interpunkcyjnych, a także wiele powtórzeń. Autor używa słów, które nijak nie pasują - ani znaczeniowo ani jako określenie do pewnych sytuacji i przedmiotów. Zdania są często za długie i źle skonstruowane. Mam również wrażenie, że autor nie do końca wierzył w umiejętności czytania ze zrozumieniem odbiorcy, gdyż opisując klarownie pewne sytuacje, na końcu zawsze dodawał zdanie, które tłumaczyło jak krowie na rowie "co autor miał na myśli".

To wszystko można jednak wybaczyć, jeśli weźmie się pod uwagę fakt, że jest to pisarski debiut Daniela Hurlaka. Dla mnie ważniejsze jest to, o czym jest książka, niż to w jakim stylu została ona napisana. Gorąco zachęcam do dokończenia książki, a nie tak jak jedna z komentujących tu osób - szybkiego porzucenia. Jest to pozycja, po którą warto sięgnąć. Uważam, że autor miał genialny pomysł na fabułę, a chociaż w przebiegu akcji paru rzeczy się domyśliłam, to jednak końcówka bardzo mnie zaskoczyła. Naprawdę trzeba mieć bogatą wyobraźnię, żeby coś takiego stworzyć. Podobało mi się również jak wszystko ze sobą współgra i jest spójne. To co na początku było, wydawać by się mogło, mało istotne, na końcu okazywało się znaczącym elementem w opowieści. Autor poruszył bardzo ważny temat, który na pewno niejedną osobę skłoni do refleksji. Tekst czytało się bardzo płynnie, a każda kolejna strona powodowała u mnie zaciekawienie w stylu "co będzie dalej". Przez jeden dzień pochłonęłam ponad połowę książki. :D

Myślę, że pozycja ta (oprócz poruszonego tematu głównego) pokazuje, że każdy człowiek ma szansę się nawrócić. Nawet ktoś kto popełnił w swoim życiu masę błędów najgorszego kalibru, może stać się lepszym człowiekiem i ostatecznie wybrać dobro. Szanujmy życie swoje, szanujmy życie INNYCH.

Serdecznie polecam i mam nadzieję, że Daniel Hurlak nie poprzestanie na jednej książce.

Może zacznę od negatywnych aspektów. Faktycznie jeśli chodzi o stylistykę - nie jest powalająca. Gołym okiem widać, że książki nikt nie redagował, nie została poddana korekcie. Jest w niej sporo błędów językowych, interpunkcyjnych, a także wiele powtórzeń. Autor używa słów, które nijak nie pasują - ani znaczeniowo ani jako określenie do pewnych sytuacji i przedmiotów....

Książka trafiła w moje ręce dość przypadkowo. Właściwie to nawet nie wiedziałem o czym to dokładnie jest, chciałem spróbować czegoś innego od mojej tradycyjnej linii czytelniczej.
Niestety srogo się zawiodłem.

Absurdalny styl prowadzenia akcji, głupkowate dialogi, dziwne wątki, a do tego masa błędów stylistycznych i językowych. Była tu jakaś korekta? Chyba nie. Wygląda to naprawdę komicznie i absolutnie odechciewa się czytania.

Jak jeszcze autor dowalił do pieca historyjką że morderca dostaje od swojego kolegi-zleceniodawcy "listę celów" (dodatkowo podpisaną przez zleceniodawcę :D) zapamiętuje pierwsze nazwisko i kartkę chowa do barku, to myślałem że parsknę śmiechem i nakryję się nogami.
Zostawiać taki obciążający dowód w domu... no koment.

Jak jeszcze dodać do tego fakt że popełnia już morderstwo z 4 dziesiątki, to coś tu jest nie halo. Na miejsce kolejnego jedzie jakby nigdy nic PKSem, robi co musi i wraca do domu. Oczywiście policja nie ma żadnych śladów. Taaa. Na kolejne jedzie autobusem, a potem taksówką i też nic.

Dalej już dałem sobie spokój. Pewnie dało by się to skończyć.
Pytanie tylko po co?

Odradzam.

Książka trafiła w moje ręce dość przypadkowo. Właściwie to nawet nie wiedziałem o czym to dokładnie jest, chciałem spróbować czegoś innego od mojej tradycyjnej linii czytelniczej.
Niestety srogo się zawiodłem.

Absurdalny styl prowadzenia akcji, głupkowate dialogi, dziwne wątki, a do tego masa błędów stylistycznych i językowych. Była tu jakaś korekta? Chyba nie. Wygląda to...

Książka w niezwykle przewrotny sposób stawia pytanie o wartość ludzkiego życia, a także o tym, komu – jeśli w ogóle – wolno decydować o tym, czy ktoś ma żyć i rozwijać się, czy też nie. Co jest gorsze: śmierć czy absolutne nieistnienie nigdy? Życiem głównego bohatera zdają się rządzić wypadki.

Polecam książkę Daniela Hurlaka

Książka w niezwykle przewrotny sposób stawia pytanie o wartość ludzkiego życia, a także o tym, komu – jeśli w ogóle – wolno decydować o tym, czy ktoś ma żyć i rozwijać się, czy też nie. Co jest gorsze: śmierć czy absolutne nieistnienie nigdy? Życiem głównego bohatera zdają się rządzić wypadki.

Polecam książkę Daniela Hurlaka