Bardzo interesujące, ale często myślałam, że to pozycja dla historyków sztuki. Szczegóły może i ciekawe, ale jednak szczegóły. Czyta się dobrze, książka jest dobrze udokumentowana, autor zrobił imponującą kwarendę źródłową. Mechanizm "robienia propagandy" bardzo pouczający.
Dla zainteresowanych historią XX wieku.

Bardzo interesujące, ale często myślałam, że to pozycja dla historyków sztuki. Szczegóły może i ciekawe, ale jednak szczegóły. Czyta się dobrze, książka jest dobrze udokumentowana, autor zrobił imponującą kwarendę źródłową. Mechanizm "robienia propagandy" bardzo pouczający.
Dla zainteresowanych historią XX wieku.

spodziewałem się czegoś innego...otrzymałem opis technik malarskich w przedstawianiu wodza...ale i tak warto poznać

spodziewałem się czegoś innego...otrzymałem opis technik malarskich w przedstawianiu wodza...ale i tak warto poznać

Świetnie napisana, rzetelna i oparta na bogatych źródłach książka poświęcona kultowi Stalina od samej genezy. Plamper oferuje czytelnikowi ciekawe spojrzenie i interpretację różnych odcieni stalinowskiego kultu jednostki.

Świetnie napisana, rzetelna i oparta na bogatych źródłach książka poświęcona kultowi Stalina od samej genezy. Plamper oferuje czytelnikowi ciekawe spojrzenie i interpretację różnych odcieni stalinowskiego kultu jednostki.

Porządnie napisane i czytelne opracowanie, które może odstraszać swoją naukowością (jest to mimo wszystko klasyczne opracowanie akademickie),ale które jednocześnie zwraca uwagę na wiele rzadko dyskutowanych i zauważanych elementów związanych z tytułowym kultem Stalina. Nie wszystkie rozdziały do siebie co prawda pasują (wiele do życzenia pozostawiają ostatnie dwa),ale autor prezentuje bardzo wiele celnych spostrzeżeń, wychodząc poza klasyczne ramy porównania kultu Stalina i Hitlera, sięgając po Mussoliniego, a nawet wiążąc niektóre elementy z postrzeganiem rodziny carskiej przed rewolucją.

Porządnie napisane i czytelne opracowanie, które może odstraszać swoją naukowością (jest to mimo wszystko klasyczne opracowanie akademickie),ale które jednocześnie zwraca uwagę na wiele rzadko dyskutowanych i zauważanych elementów związanych z tytułowym kultem Stalina. Nie wszystkie rozdziały do siebie co prawda pasują (wiele do życzenia pozostawiają ostatnie dwa),ale...

Znakomita książka opisująca historię powstania i rozwoju kultu Stalina w sztuce wizualnej: malarstwie i rzeźbie. Można ją traktować szerzej, jako analizę kultu wodza w sztuce w systemie dyktatorskim.

Autor koncentruje się na sztukach wizualnych, bo kult Stalina był zdecydowanie fenomenem wizualnym, dostosowanym do społeczeństwa które odbierało świat glównie poprzez obraz, a nie słowo pisane. W celu zrozumienia ewolucji tego kultu autor przeczytał wszystkie numery 'Prawdy' od roku 1929 do 1954 (bagatela – 40tys. stron!).

Ciekawa jest analiza ukrytych znaczeń obrazów i fotografii przedstawiających Stalina na tle innych przywódców. I tak na przykład, podczas gdy inni spoglądali na siebie nawzajem, na swojego przywódcę, lub w obiektyw, wzrok Stalina utkwiony był gdzieś za zdjęciem: wódz wpatrywał się w przyszły komunizm. Stalina wyróżniano też przedstawieniem w bezruchu, inaczej niż pozostałe osoby na zdjęciach, dlatego przylgnęło do niego określenie 'spokojny'. Za kolejny element wizerunków Stalina można uznać umiejscowienie przywódcy w bezpośredniej bliskości wizerunku Lenina – plakatu lub portretu na ścianie. Poza tym przedstawiano wodza jako słońce, metafora była czytelna: skoro ziemia krąży wokół słońca, to ZSRR krąży wokół Stalina. Dlatego na Stalina należało patrzeć jak w niebo, unosząc spojrzenie do góry. Swoje znaczenie miała też fajka Stalina, symbolizując pokój (fajka pokoju) i spokój, w kontraście do cygar palonych przez tłustych kapitalistów.

Oficjalny imidż wodza akcentował jego skromność: Stalin walczył ze swoim kultem, i nie lubił go. Taka postawa miała uzasadnienie w pogardzie dla kultu jednostki wśród bolszewików (jednostka niczym),ale była tylko grą. Jak pisze autor w świetnym rozdziale `Nieskromna skromność Stalina', dyktator tworzył i kontrolował swój kult, i zazdrośnie pilnował aby kulty jego współpracowników (Mołotowa, Ordżonikidze, itp.) nie przewyższały jego własnego.

Bardzo ciekawy jest rozdział o organizacji malowania obrazów i tworzenia rzeźb: tworzono je na skalę przemysłową, w tym celu budowano `izokombinaty' czyli w wolnym tłumaczeniu: fabryki sztuki gdzie panowała specjalizacja: były oddziały produkcji pędzli i farb, przygotowania kamienia rzeźbiarskiego, pracownie malarzy i rzeźbiarzy itd. Gotowe dzieła sztuki były oceniane przez Radę Artystyczną, która mogła je zaaprobować, odrzucić, lub skierować do poprawki. Czasami dyskusje w radzie artystycznej były bardzo burzliwe, czepiano się każdego detalu, i kazano twórcom wprowadzać poważne zmiany. Może obecność tych rad artystycznych jest największym dowodem całkowitego upadku sztuki w tym okresie. Pokazuje też do jakiego stopnia proces tworzenia sztuki był scentralizowany i kontrolowany: żadne nieprawomyślne dzieło nie miało szansy ujrzenia światła dziennego.

Książka jest zupełnie oryginalnym wkładem do zrozumienia Stalinizmu i polityki partii komunistycznej w stosunku do twórców. Świetna rzecz.

Jeszcze jedno, mam ją w formie ebooka, usiłowałem czytać na kindle, ale to trudne, trzeba czytać ebooka na tablecie, bo integralną częścią książki są ilustracje, a te trzeba oglądać w odpowiednim formacie.

Znakomita książka opisująca historię powstania i rozwoju kultu Stalina w sztuce wizualnej: malarstwie i rzeźbie. Można ją traktować szerzej, jako analizę kultu wodza w sztuce w systemie dyktatorskim.

Autor koncentruje się na sztukach wizualnych, bo kult Stalina był zdecydowanie fenomenem wizualnym, dostosowanym do społeczeństwa które odbierało świat glównie poprzez obraz,...

Autorytaryzm i kult jednostki nie są wymysłem współczesności. Od początków ludzkości pojawiały się jednostki, które siłą swej charyzmy, nieprzeciętnymi umiejętnościami oratorskimi, a czasem po prostu zwykłym okrucieństwem potrafiły zniewalać całe narody. Nie ma chyba jednak drugiej takiej osoby, jak Józef Stalin, która byłaby bardziej bezwzględna wobec własnych rodaków, i nie ma chyba drugiego takiego narodu, jak Rosjanie, którzy z tak wielkim oddaniem wielbiliby człowieka, choć ten zgładził ich miliony.

Książka Jana Plampera to rezultat kilkunastoletniej pracy autora, obfitującej w żmudne i czasochłonne poszukiwanie materiałów oraz analizowanie setek artykułów prasowych, zdjęć i obrazów. Celem pracy była próba określenia w jaki sposób i z jakim efektem kreowany był przez dziesiątki lat wizerunek Józefa Stalina, jako przywódcy i ojca narodu. „Kult Stalina” to przede wszystkim pasjonująca lektura z zakresu politycznego public relations i wnikliwa rozprawa o meandrach życia społecznego Rosji Radzieckiej.

Życie przeciętnego obywatela Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich nie było ani proste, ani przyjemne. Na każdym kroku towarzyszyła mu wieczna inwigilacja, terror, strach, zesłania, niedostatek i niepewność dnia następnego. Na tym tle życie elit intelektualnych i artystycznych wcale nie wypadało lepiej. Pisanie tekstów prasowych i tworzenie dzieł sztuki, w których każdy szczegół, każdy gest, każdy najmniejszy element mógł przybrać najmniej oczekiwany wymiar symboliczny, z całą pewnością nie było łatwe, za to na pewno było dla autora niebezpieczne.

„Kult Stalina” to estetycznie i interesująco wydana pozycja wydawnicza, która zaciekawi nie tylko pasjonatów literatury popularnonaukowej. Podstawą książki jest rozprawa doktorska autora, dlatego nikogo nie powinno dziwić, że została ona opracowana z iście naukową precyzją. Czytelnik nie powinien się jednak obawiać trudnego i zagmatwanego języka, Plamper pisze bowiem w sposób przystępny, obrazowy, a przede wszystkim ciekawy i obfitujący w wiele intrygujących interpretacji.

Zapraszam na stronę www.expertkujawski.pl

Autorytaryzm i kult jednostki nie są wymysłem współczesności. Od początków ludzkości pojawiały się jednostki, które siłą swej charyzmy, nieprzeciętnymi umiejętnościami oratorskimi, a czasem po prostu zwykłym okrucieństwem potrafiły zniewalać całe narody. Nie ma chyba jednak drugiej takiej osoby, jak Józef Stalin, która byłaby bardziej bezwzględna wobec własnych rodaków, i...