Chyba jeszcze nigdy nie miałam problemu z polubieniem głównego bohatera. Niestety, Bella działa mi na nerwy. Jednak nie dlatego że jej kreacja jest nierealistyczna albo przerysowana. Bo nie jest! Dziewczyna przechodzi załamanie nerwowe po odejściu ukochanego, które przechodzi potem w depresję, wcześniej przewija się motyw somatycznych reakcji na zapach krwi. Bella właściwie zwyklejsza być nie może! Tylko my, czytając powieści o nieustraszonych bohaterach, którzy z każdej opresji (psychicznie) wychodzą cało i nie wspominają ostatniej przygody dłużej niż dwie linijki tekstu, zapominamy że w prawdziwym życiu nieco inaczej by to sobie wyglądało. I tutaj plus dla Meyer za bystrość (chociaż kłamałabym gdybym się nie zastanawiała skąd u niej tyle wiedzy na temat przebiegu zaburzeń psychicznych), chociaż trochę potknięć też jest - w jednym miejscu nielogiczny przeskok fabuły (ale to nawet Tolkienowi się zdarzyło ;)) czy jakieś inne nieco rażące swoją naiwnością rozwiązania fabuły.

Tom drugi mówi głównie o cierpieniu. O utracie ukochanej osoby i odrzuceniu. O słabej psychice i jak trudno i jak powoli człowiek radzi sobie z tymi uczuciami gdy reaguje naprawdę silnie. Przecież Bellę porzucono w najbardziej intensywnym chemicznie okresie, w czasie najwyższego zauroczenia, gdzie nie tylko główka pracuje ale przede wszystkim chemia. Stracić wtedy ukochanego to jak dostać obuchem w głowę.

I podoba mi się że Bella jest zakompleksiona. Chociaż to co ona mówi czasem Edwardowi wydaje się nieco zabawne (Ach, bo ja przecież jestem taka brzydka a ty taki piękny, jak to możliwe że mnie kochasz?) z pewnością niejednej zakochanej kobiecie (i pewnie mężczyźnie ;)) przeszło przez głowę.

I jeszcze wątek relacji z Jacobem. Mimo że Bella szaleńczo kocha Edwarda, jest w stanie pokochać kogoś innego, chociaż autorka bardzo wyraźnie podkreśla różnicę w tym uczuciu. Po lekturze tego tomu jednego jestem pewna - choćby nie wiem jak głupawe były teksty wypowiadane przez postaci - Meyer dobrze wyczuwa (nie tylko) ludzką psychikę i całkiem zręcznie radzi sobie w rozwijaniu relacji między postaciami w dłuższej perspektywie.

Ale Belli i tak nie lubię.

Chyba jeszcze nigdy nie miałam problemu z polubieniem głównego bohatera. Niestety, Bella działa mi na nerwy. Jednak nie dlatego że jej kreacja jest nierealistyczna albo przerysowana. Bo nie jest! Dziewczyna przechodzi załamanie nerwowe po odejściu ukochanego, które przechodzi potem w depresję, wcześniej przewija się motyw somatycznych reakcji na zapach krwi. Bella właściwie...