Po książkę sięgnęłam jako po łatwą i niewymagającą myślenia lekturę, leżąc w szpitalu. Wpisała się w 100% w te założenia. Nie czytałam innych porównywanych do niej książek (dla mnie antyutopia to Huxley ;), więc nie wiem, jak wypada porównanie.

Trylogia Roth napisana jest dość prostym, przezroczystym językiem - nie chcę porównywać do opowiadań Bravo, ale... :) Postaci w mojej ocenie są raczej płaskie, mimo ich teoretycznej ewolucji i odkrywania kolejnych tajemnic. Jest w książce coś takiego, że nie wzbudziła we mnie prawdziwych emocji i przywiązania do bohaterów. Postaci giną w dramatycznych okolicznościach - a moją całą reakcja było "o, a Tobie akurat myślałam, że się uda...". To bardzo niedobrze, bo zwykle reaguję aż nadto emocjonalnie na książki.

Akcja w sumie niezła, pozornie wartka, ale miejscami absurdalna i po chwili zastanowienia nie wiem, jak autorce udało się nią zapełnić aż 3 książki...

Osobiście całość odbieram raczej jako książkę dla nastolatków (i nie chodzi o wiek głównej bohaterki) lub jako "odmóżdżającą" lekturę. Na pewno nie jest to wartościowy element biblioteczki dorosłego czytelnika.

Po książkę sięgnęłam jako po łatwą i niewymagającą myślenia lekturę, leżąc w szpitalu. Wpisała się w 100% w te założenia. Nie czytałam innych porównywanych do niej książek (dla mnie antyutopia to Huxley ;), więc nie wiem, jak wypada porównanie.

Trylogia Roth napisana jest dość prostym, przezroczystym językiem - nie chcę porównywać do opowiadań Bravo, ale... :) Postaci w...