Książki Guzowskiej czytałam nie po kolei – zaczęłam od „Głowy Niobe”, potem byli „Wszyscy ludzie przez cały czas”, a przed „Ofiarą Polikseny” ostrzegano mnie, że jako pierwsza jest najsłabsza, jednak sięgnęłam i po nią – a do tego czasu tak polubiłam się już z Mariem Yblem, że nie miałabym serca skrytykować tego tomu. Faktycznie dwa kolejne podobały mi się bardziej, jednak nawet tutaj autorka kreśli wciągającą historię – paradoksalnie, bo główny bohater jest irytujący, autodestrukcyjny i niereformowalny, w prawdziwym życiu nie chciałabym go znać, ale jego książkowe przygody połyka się szybko. Na plus trzeba więc zapisać Guzowskiej stworzenie ciekawego protagonisty, gburowatego antropologa cierpiącego na nyktofobię – w czym pomaga jeszcze genialnie wykorzystana narracja pierwszoosobowa – i całej grupy równie charakterystycznych postaci, z którymi Mario wchodzi w interakcje. Na kolejny plus – ukazanie kulis świata archeologów. Plus-minus za rozwiązanie zagadki kryminalnej, które nie jest tak „gładkie”, idealne jak dopasowane puzzle – ale może to i lepiej, w końcu w rzeczywistości także nie wszystkie morderstwa da się wyjaśnić „książkowo”. Na minus pewne niezgrabności stylistyczne, wciąż zachodzę w głowę, jak właściwie wyglądał gość, który miał mieć oczy w kolorze diamentów. Ale lektura rozrywkowa godna polecenia. Polecam też bardzo dwie kolejne części.

Książki Guzowskiej czytałam nie po kolei – zaczęłam od „Głowy Niobe”, potem byli „Wszyscy ludzie przez cały czas”, a przed „Ofiarą Polikseny” ostrzegano mnie, że jako pierwsza jest najsłabsza, jednak sięgnęłam i po nią – a do tego czasu tak polubiłam się już z Mariem Yblem, że nie miałabym serca skrytykować tego tomu. Faktycznie dwa kolejne podobały mi się bardziej, jednak...