Ludzka twarz boga wojny.

Klasyczna biografia, "odzłacająca" postać wielkiego wodza, nic nie straciła pomimo upływu czasu. Green podchodzi do Aleksandra z dystansem przechodzącym niejednokrotnie w niechęć co jest ciekawą alternatywą dla wszechobecnego podejścia "na klęczona" jakim Macedończyk jest obdarzany w naszej kulturze od ponad 2 tys lat. Najlepszym tego dowodem jest ostatni film O. Stone'a, w którym Aleksander miał przybrać więcej ludzkich rysów, ostatecznie jednak skończył jako persona tragikomiczna.

Peter Green stara się zarysować całokształt sytuacji geopolitycznej jaka panowała w połowie IV stulecia p.n.e. Wprowadza nas w zawiłe niczym bizantyjskie intrygi dzieje rodu Argeadów, przybliża również realia społeczno-kulturowe ówczesnej Macedonii, krainy "nad której prymitywnymi zwyczajami nawet najbardziej staroświecki Spartanin pokiwałbym głową z niedowierzaniem". Uzbrojeni w taki asortyment ruszamy w podróż na Wschód.

Autor darzy Aleksandra wyraźną niechęcią, chociaż nie wydaje się ona wpływać na wiarygodność lektury. Dla Greena Aleksander to po prostu człowiek ogarnięty żądzą własnej chwały, gnany przez własną ambicję, która nie zwraca uwagi na stosy ciał piętrzące się po drodze.

Oprócz samego boga wojny dowiadujemy się również wiele o jego otoczeniu, zwłaszcza o generałach. Ukochany Hefajstion to w kategoriach intelektualnych pospolity głupek, cała reszta zaś bardziej przypomina gniazdo żmij, aniżeli bohaterski panteon. Green nie odmawia wodzom Aleksandra wybitnych umiejętności strategicznych, stawia nawet odważną tezę, że Aleksander dysponował najlepszym sztabem w historii.

Czytałem lata temu, ale niedawno kupiłem swój egzemplarz i kiedyś z pewnością do niej wrócę, choć muszę wcześniej przebrnąć przez odpowiednik pióra R.L. Foxa. Książkę Greena stawiam bardzo wysoko, autor przedstawia swój punkt widzenia i mocno opiera go na dowodach, to nie jest kolejna, 178 biografia Aleksandra napisana dla zdobycia tytułu naukowego, która zaginie gdzieś w pomroce dziejów.

Ludzka twarz boga wojny.

Klasyczna biografia, "odzłacająca" postać wielkiego wodza, nic nie straciła pomimo upływu czasu. Green podchodzi do Aleksandra z dystansem przechodzącym niejednokrotnie w niechęć co jest ciekawą alternatywą dla wszechobecnego podejścia "na klęczona" jakim Macedończyk jest obdarzany w naszej kulturze od ponad 2 tys lat. Najlepszym tego dowodem jest...