Naprawdę fajna, wciągająca powieść, idealna do posłuchania w audiobooku podczas zimowego spaceru.

Naprawdę fajna, wciągająca powieść, idealna do posłuchania w audiobooku podczas zimowego spaceru.

Bardzo mi się podobało śledzenie losów Piotra Andrzejewicza. Wciągnęła mnie szczególnie pierwsza połowa książki. Pugaczow troszkę za nijaki... za delikatny, zbyt pobłażliwy wobec głównego bohatera, ale ogółem, jedna z przyjemniejszych pozycji od Puszkina.
Ps. Do tego zabawna całkiem, w tym pocieszny
stary Sawieljicz, którego imię przekręcałam za każdym razem, przez całą lekturę.

Bardzo mi się podobało śledzenie losów Piotra Andrzejewicza. Wciągnęła mnie szczególnie pierwsza połowa książki. Pugaczow troszkę za nijaki... za delikatny, zbyt pobłażliwy wobec głównego bohatera, ale ogółem, jedna z przyjemniejszych pozycji od Puszkina.
Ps. Do tego zabawna całkiem, w tym pocieszny
stary Sawieljicz, którego imię przekręcałam za każdym razem, przez całą...

Czytałam ją po niemiecku i to nie był dobry pomysł, bo nie mogłam się nią w pełni rozkoszować. Trzeba było jednak próbować w oryginale.

Czytałam ją po niemiecku i to nie był dobry pomysł, bo nie mogłam się nią w pełni rozkoszować. Trzeba było jednak próbować w oryginale.

To powieść historyczna dotycząca wojny chłopskiej w Rosji pod wodzą Pugaczowa. Dobrze się ją czytało
"Ludzkie żale -
morskie fale"
"Jeśli znajdziesz lepszego ode mnie - zapomnisz
Jeśli znajdziesz gorszego ode mnie - to wspomnisz"

To powieść historyczna dotycząca wojny chłopskiej w Rosji pod wodzą Pugaczowa. Dobrze się ją czytało
"Ludzkie żale -
morskie fale"
"Jeśli znajdziesz lepszego ode mnie - zapomnisz
Jeśli znajdziesz gorszego ode mnie - to wspomnisz"

Solidne, opakowane w historyczne realia. Pojedynki na miecze, wystrzelone armaty i romans szlachecki, gdzie brak zgody rodziców na ślub jest nieszczęściem oraz zapowiedzią niepogody duchowej. Dosyć zręczna romantyczna przesiadka z zakpienia z małych stepów, zakurzonych przez czas oraz ,,nic nie dziania się''. Trochę humoru, trochę awantury, i otrzymujemy przyzwoity mezalians płaszcza oraz szpady z jakąś historyczną boazerią na drugim planie w czasach panowania pruskich cesarzów. Odrobinę za krótka, bo nim się rozkręciła, ujrzałem zakończenie. Chciałbym sequel, ale nie ma...

Solidne, opakowane w historyczne realia. Pojedynki na miecze, wystrzelone armaty i romans szlachecki, gdzie brak zgody rodziców na ślub jest nieszczęściem oraz zapowiedzią niepogody duchowej. Dosyć zręczna romantyczna przesiadka z zakpienia z małych stepów, zakurzonych przez czas oraz ,,nic nie dziania się''. Trochę humoru, trochę awantury, i otrzymujemy przyzwoity...

Zawsze lubiłem Rosyjską literaturę więc nie mogłem się doczekać gdy trochę przypadkiem dorwałem w swoje ręce krótką powieść chyba najsłynniejszego pisarza z tego kraju.

Kompletnie nie wiedziałem czego się spodziewać. Moje zdziwienie było więc ogromne gdy okazało się, że czytam właściwe powieść przygodową, awanturniczą z nutą prozy wojennej utrzymanej w dość luźnym tonie rozgrywająca się podczas buntu Kozaków za czasów Katarzyny Wielkiej przypominającą trochę naszą trylogię Sienkiewicza.

Historia jest naprawdę prost, krótka i nie zbyt porywająca. Nawet jak na Romantyzm to wszystkie te wątki już gdzieś w jakiejś formie widzieliśmy. Są one poprowadzone w miarę kompetentnie jednak oklepane. Ciężko wykazać jakikolwiek zamgazowanie czytając po raz milionowy najbardziej klasyczny trop młodego bohatera, który musi zmężniec. Mało interesująco wypada również wątek miłosny mający zdecydowanie za mało miejsca by się rozwinąc. Niby jest on w centrum, ale książka nawet nie jest romansem dziewczyna to po prostu rodzaj nagrody dla głównej postaci. Mimo wszystko cała fabuła wypada w miarę przeciętnie na tle swojego gatunku w tamtym okresie.

Warto też wspomnieć jak Puszkin fan Rosyjskiego imperializim opisuje historie w Córce kapitana. Na szczęście dość oszczędnie podchodzi do serowania nam swojego światopoglądu sprzedając nam wyidealizowany świat, gdzie każdy zarówno Kozak i Rosjanin mają swój honor, kodeks. Wpisuje się to w konwencję utworu. W taki sam sympatyczny sposób została przedstawiona sama Katarzyna (tak, bo występuje w tej opowieści we własnej osobie) , co zostawiło u mnie trochę nie smaku to ostatecznie jest dość nie winne mogło być znacznie gorzej.

Jeśli chodzi o pióro Puszkina nie wyróżnia się dla mnie specjalnie. Nie zrobiła na mnie szczególnego wrażenia.

Prawdę mówiąc po przeczytanie powieści trochę nie rozumiem sukcesu i fenomenu tego pisarza choć pewnie trafiłem na gorszy tekst. Na pewno z czytsej ciekawości sprawdzę kiedyś coś innego.

Zawsze lubiłem Rosyjską literaturę więc nie mogłem się doczekać gdy trochę przypadkiem dorwałem w swoje ręce krótką powieść chyba najsłynniejszego pisarza z tego kraju.

Kompletnie nie wiedziałem czego się spodziewać. Moje zdziwienie było więc ogromne gdy okazało się, że czytam właściwe powieść przygodową, awanturniczą z nutą prozy wojennej utrzymanej w dość luźnym tonie...

Lekka i przyjemna lektura.

Lekka i przyjemna lektura.

Książka, która mogłaby być naprawdę dobra. Ale ma jeden poważny mankament. Jest za krótka! (serio)
Za krótka, żeby wciągnąć nas w treść i rozwinąć świetne wątki. Taka niedopowiedziana historia w której im dalej w las, tym szybciej zmierzamy ku końcowi.
A mogłaby być jednym z tych światowych hitów (coś tak czuję w kościach).
Wyszło przyjemne czytadło.
...warte Twojego czasu?

Książka, która mogłaby być naprawdę dobra. Ale ma jeden poważny mankament. Jest za krótka! (serio)
Za krótka, żeby wciągnąć nas w treść i rozwinąć świetne wątki. Taka niedopowiedziana historia w której im dalej w las, tym szybciej zmierzamy ku końcowi.
A mogłaby być jednym z tych światowych hitów (coś tak czuję w kościach).
Wyszło przyjemne czytadło.
...warte Twojego czasu?

cu-do-wne

cu-do-wne

Czas nie obszedł się z tym opowiadaniem łaskawie. Nie jest to rzecz zła, jest już po prostu przestarzała - coś co w dawnych czasach czytało się przyjemnie teraz już nie robi śladu wrażenia na tle daleko potężniejszych stosów i hałd bardziej współczesnej literatury wraz z jej całą siłą, treścią, ogromem i zaangażowaniem. Tu zaś mamy do czynienia z dość banalną historią: ot, młodzieniec zapałał uczuciem, ot nadeszły kłopoty, on ją ratuję, później ona się odwdzięcza. Obecnie nie ma zatem większego sensu lektura "Córki", poza chęcią poznania klasyków. Obecnie wydane przez współczesnego pisarza przeszłoby bez echa, co najwyżej mogłoby wzbudzić pewne zainteresowanie naiwnym męstwem młodego bohatera. No ale cóż, czasy romantyzmu. Klasyk jak to klasyk, trochę źle się czuję oceniając go współczesną skalą, ale uczciwość każe napisać: o ile ktoś się nie interesuje historią literatury, spokojnie może to sobie darować.

Czas nie obszedł się z tym opowiadaniem łaskawie. Nie jest to rzecz zła, jest już po prostu przestarzała - coś co w dawnych czasach czytało się przyjemnie teraz już nie robi śladu wrażenia na tle daleko potężniejszych stosów i hałd bardziej współczesnej literatury wraz z jej całą siłą, treścią, ogromem i zaangażowaniem. Tu zaś mamy do czynienia z dość banalną historią: ot,...