Autentyczne przerażenie budzi we mnie myśl, że autorka tej książki jest amerykańską konsultantką telewizyjną w sprawach Japonii - jak głosi tył okładki. Ja też mogłabym być więc tam konsultantką i mój kot pewnie też.
Oczywiście krytykować można w tej książce wiele - pseudo-poetycki język który miał być chyba stylizowany na japońskie metafory po prostu żenujący i trochę śmieszny, bohaterowie to papierowe lalki zainteresowane tylko i wyłącznie seksem, najbardziej płytki romans jaki w życiu widziałam. Książka o miłości i pożądaniu, a nie niesie ze sobą żadnego zaplecza emocjonalnego, zupełne 0.
Mimo to najbardziej boli mnie jednak, ze ktoś 'zakochany w japońskiej kulturze' pisze takie brednie o gejszach. Zgodnie z poglądem pani Bacarr okiye to po prostu ekskluzywne burdele (należy przypomnieć, że w głąb okiyi mężczyzna nawet nie mógł wejść) a gejsze podczas podawania herbaty seksownie obnażają piersi (a powinien być nadgarstek. Ups, no takie malutkie omsknięcie, bo w sumie co za różnica?).
No i nie zapominajmy o drobnym fakcie, że główna bohaterka to zielonooka Amerykanka w czarnej peruce, którą wszyscy uważają za Japonkę! Dopiero kiedy peruka zostaje zdjęta prawda wychodzi na jaw. Prawie jak Super-Man i jego okulary, tylko że głupiej. Kiedy czytałam tą książkę nie wiedziałam czy się śmiać - tak jest absurdalna i nieudolna - czy płakać, bo tak jest absurdalna i nieudolna. Absolutnie nie polecam.

A na koniec cytacik, który całkiem nieźle oddaje klimat tej ksiażki:

"- Zaraz ci pokażę, jak samuraj bierze kobietę!
- Nigdy ci się nie oddam, baronie Tonda-sama!" LOL :D

Autentyczne przerażenie budzi we mnie myśl, że autorka tej książki jest amerykańską konsultantką telewizyjną w sprawach Japonii - jak głosi tył okładki. Ja też mogłabym być więc tam konsultantką i mój kot pewnie też.
Oczywiście krytykować można w tej książce wiele - pseudo-poetycki język który miał być chyba stylizowany na japońskie metafory po prostu żenujący i trochę...