Pamietam jak dziś, kiedy miałem jakieś 14 lat (a było to około 10400000 lat temu) usłyszałem Atmosphere w radiu i przepadłem. Można śmiało powiedzieć że od tamtej pory duch Joy Division nawiedza mnie dość regularnie.

Jako że bardzo sobie cenię twórczość tej załogi, a i czytać lubię niepomiernie, książka "Nieznane przyjemności" napełniła me serce niekłamaną radością.
Po lekturze muszę powiedzieć iż Peter Hook, naprawdę przyłożył się do roboty, w dość zajmujący sposób zaserwował nam całe oceany faktów z historii zespołu. Nakarmił nas smakowitą atmosferą brytyjskiego undergroundu końca lat 70-tych, normalnie ciary na plerach - po prostu "Punk's not dead"

Hooky, dzieli się z nami własnym spojrzeniem na problemy i postać Iana Curtisa, trochę go demitologizując. Dzięki niemu możemy zobaczyć młodego, zagubionego chłopaka z robotniczej dzielnicy i zrozumieć że postać z medialnych ołtarzyków to nie Ian, a jedynie jego cień, połączony pępowiną z naszymi portfelami.

W końcowych rozdziałach poczujemy również subtelną nutę goryczy, "mogliśmy zachować się inaczej", "gdybyśmy byli bardziej dojrzali", "jeśli tylko bylibyśmy mniej zadufani w sobie"... Tak, co by było gdyby...
Ale jest jak jest, a jest w tej pozycji:
392 strony ciekawej lektury,
392 strony bezsprzecznie zdolnego basisty,
392 strony całkiem niezłego gawędziarza.
I na koniec 392 strony faceta który erudytą z pewnością nie jest, więc "duchowej uczty" nie ma co oczekiwać...

Serdecznie polecam, nie tylko fanom Joy Division

Pamietam jak dziś, kiedy miałem jakieś 14 lat (a było to około 10400000 lat temu) usłyszałem Atmosphere w radiu i przepadłem. Można śmiało powiedzieć że od tamtej pory duch Joy Division nawiedza mnie dość regularnie.

Jako że bardzo sobie cenię twórczość tej załogi, a i czytać lubię niepomiernie, książka "Nieznane przyjemności" napełniła me serce niekłamaną radością.
Po...