Czytanie ,,Tajemnicy Sittaford" przypominało picie typowo angielskiej herbaty (tzn. Earl Grey z mlekiem, jakby ktoś nie wiedział), siedząc w starym, wysłużonym, wygodnym fotelu. To znaczy jak najbardziej pozytywnie.
Akcja rozgrywa się w małej, odciętej przez śnieżycę od świata miejscowości Sittaford. Grupa mieszkańców z powodu braku innych zajęć, postanawia urządzić seans spirytystyczny, które w owych czasach były bardzo popularne. Gość z zaświatów oznajmia, iż kapitana Travelayna właśnie zamordowano. Jeden z obecnych, jego przyjaciel major Burnaby, postanawia sprawdzić, czy jegomość rzeczywiście nie żyje.

Zgadliście. Nie żyje.

Rozpoczyna się śledztwo, a oskarżonym zostaje siostrzeniec Travelayna.


To była moja pierwsza styczność z twórczością Agathy Christie i wypadło śpiewająco. Moim celem jest zapoznanie się ze znanymi postaciami angielskiej literatury. Oczywiste więc, że skoro powieści kryminalne należą do moich gatunków, sięgnę po tę słynną autorkę. Nie rozczarowałam się ani trochę.

Ta książka to rodzaj klasycznego kryminału, który, prawdę powiedziawszy bardziej mi odpowiada niż współczesny. Mamy tutaj inteligentnego inspektora Naracotta oraz Emilię, żonę podejrzanego. Dostajemy również sylwetki innych interesujących osób, takich jak pani Willet wraz z swoją córką, Vilettą. Z tymi dwoma to niezłe machlojki wychodzą.
Akcja prowadzona była zgrabnie. Jak się raz usiądzie i zacznie czytać to ciężko przerwać. Nie zrozumcie mnie opacznie, nie ma tu zapierającej dech w piersiach dynamiki czy specjalnego dreszczyku, napięcia, od którego kiszki się skręcają. Nie, wszystko jest płynne, momentami zawiłe ze względu na mylne poszlaki i rozbieżne relacje.

Zimowa sceneria, zaśnieżona okolica, utrudniony dojazd. Krajobraz do tej powieści stworzony jest bezbłędnie. nowe lokatorki dużej rezydencji, skrywające tajemnicę, która wielu mieszkańców nurtuje. Zbiegły więzień, morderstwo przepowiedziane przez ducha oraz inne niejasne, z pozoru niepowiązane ze sobą wątki, tworzące ciekawą fabułę. Agatha Christie na początku pozwala nam sądzić, że wiemy jakie jest zakończenie, kto zamordował, by poprzez mącenie w trakcie dalszych wydarzeniach, przejść do zaskakującego rozwiązania na końcu. Myślisz, że jesteś sprytny, ale potem jednak okazuje się, że znowu się myliłeś.

Wiele wątków, wspaniałe krajobrazy, miejsce, które wydaje się odrobinę zatrzymane w czasie, zakamuflowane morderstwo czy poboczne sprawy to niektóre z zalet ,,Tajemnicy Sittaford".
Mamy tu również dwóch detektywów - inspektora Naracotta oraz amatora, Emilię Terusis, która prowadzi śledztwo na własną rękę. Szczwany lis z niej, tak to ujmę. Poszukuje dowodów na niewinność swego narzeczonego, siostrzeńca Travelayna. Wiele osób Sittaford miało motyw do popełnienia morderstwa. Kto zabił ostatecznie?

Przeczytałam później ,,Morderstwo w Orient Expressie" z Herkulesem Poirot, słynnym belgijskim śledczym. Znacznie bardziej polubiłam Emilię Trefusis i młodego dziennikarza, z którym prowadziła śledztwo.

Słowem podsumowania - warto przeczytać.

Czytanie ,,Tajemnicy Sittaford" przypominało picie typowo angielskiej herbaty (tzn. Earl Grey z mlekiem, jakby ktoś nie wiedział), siedząc w starym, wysłużonym, wygodnym fotelu. To znaczy jak najbardziej pozytywnie.
Akcja rozgrywa się w małej, odciętej przez śnieżycę od świata miejscowości Sittaford. Grupa mieszkańców z powodu braku innych zajęć, postanawia urządzić seans...