Bardzo mieszane uczucia. Forsyth wg mnie skończył się mniej więcej po napisaniu „Pięści Boga” i „Ikony”. Wcześniejsze powieści miały w sobie po równo napięcie, akcję i masę detali. Powieści były połączeniem literatury faktu i sensacyjnej fikcji. Od „Diabelskiej alternatywy” czy „Negocjatora” nie można było się oderwać. W „Czarnej liście” dbałość o szczególiki, zarzucenie czytelnika lawiną informacji przesłoniła autorowi sama akcję. Nie tyle fabułę, co właśnie akcję. Powieść pozbawiona jest niemal dialogów. Węzłowe, przełomowe i dramatyczne zwroty akcji są relacjonowane niemalże bez emocji, nie ma dawkowania napięcia, kulminacji i rozwiązania. Po fakcie X zaszło zdarzenie Y, które miało konsekwencje w postaci Z. Owszem, fabuła mnie wciągnęła, detale, tło polityczne, społeczne jak najbardziej interesujące, ale nie czułem tego dreszczyku emocji towarzyszącemu dobrej sensacji. W starszych książkach Forsytha fabuła była tak frapująca, że miałem wrażenie współuczestnictwa w zdarzeniach. Tu czułem się, jak widz przed telewizorem, który ogląda skądinąd bardzo dobry, ale jednak tylko dokumentalny film i to z wydarzeń, które dawno przeminęły. Wielka szkoda.

Bardzo mieszane uczucia. Forsyth wg mnie skończył się mniej więcej po napisaniu „Pięści Boga” i „Ikony”. Wcześniejsze powieści miały w sobie po równo napięcie, akcję i masę detali. Powieści były połączeniem literatury faktu i sensacyjnej fikcji. Od „Diabelskiej alternatywy” czy „Negocjatora” nie można było się oderwać. W „Czarnej liście” dbałość o szczególiki, zarzucenie...