Głównego bohatera powieści powinno się lubić, a w najgorszym przypadku, tolerować. Leif GW Persson zrobił wszystko, by Everta Backströma czytelnik znienawidził. To mizogin, dupek, rasista i kanciarz. Ktoś, z kim lepiej nie wybierać się do pobliskiego baru, bo prawdopodobieństwo powrotu cało do domu spada niemal do zera. Innymi słowy, swój chłop, ale portfela lepiej mu nie dawać do potrzymania.

Backströma można, a czasami nawet trzeba nienawidzić. Nie można mu za to odmówić jednego, potrafi rozwiązywać sprawy kryminalne. Persson już niejednokrotnie obsadzał go w swoich powieściach i również tym razem, nie daje mu łatwego zadania. Choć w porównaniu z próbą rozwikłania zabójstwa Olafa Palmego, morderstwo starszego mężczyzny w jego własnym mieszkaniu, wydaje się czymś banalnym. I na początku tak się właśnie wszystkim zdaje. Jak mantrę z ust policjantów powtarza się stwierdzenie „żul zabił żula”. Backström zdaje się nie dostrzegać innej możliwości nawet wtedy, gdy zostaje mu niemal podsunięta pod nos i położona na biurku. Oczywiście do czasu.

Person ciekawie poprowadził wątek fabularny i na szczęście nie zdecydował się na zbędne wątki poboczne (do których ma zamiłowanie), choć te oczywiście się pojawiają. Igra z czytelnikiem i zwodzi go, ale nie na tyle, by ten odłożył książkę. Chyba, że nie zniesie już obecności Backströma, który w „Ten, kto zabije smoka” daje popis swoich możliwości. Klnie, kombinuje, uchyla się od obowiązków i niezbyt sukcesywnie rzuca picie. Tego typu bohaterów trzeba po prostu lubić. W innym przypadku czytanie powieści mija się z celem i wywoła jedynie frustrację.

Persson obsadzając Backströma w roli pierwszoplanowej wykazał się nie lada odwagą. Wiadomo, że najbardziej lubi się bohaterów „ze skazą”. Tylko, że u tego konkretnego, trudno dopatrzyć się czegokolwiek innego poza skazami. Co wcale nie oznacza, iż Backström lubić się nie da. Da się, tylko należy spojrzeć na niego z innej perspektywy. To chodzące ucieleśnienie tego, co nas przeraża. Choroby alkoholowej, samotność, pozornego zadowolenia z życia i w końcu zniechęcenia do niego. Wady najlepiej definiują człowieka, a Backström składa się praktycznie tylko z nich i dlatego tak trudno go polubić. Jest człowiekiem, którym chyba nikt nigdy nie chciałby się stać.

„Ten, kto zabije smoka” potrafi czytelnika zaintrygować i wciągnąć w wykreowany przez Perssona świat. Jednocześnie postać podstarzałego policjanta odpycha, a pisarz nie robi nic by temu zaradzić. Perssonowi nie udało się do końca zachować równowagi w tym co napisał, ale mimo tego, książkę warto przeczytać. To mocna, a przede wszystkim ciekawa pozycja w dorobku autora.

Bartosz Szczygielski