Backströma można, a czasami nawet trzeba nienawidzić. Nie można mu za to odmówić jednego, potrafi rozwiązywać sprawy kryminalne. Persson już niejednokrotnie obsadzał go w swoich powieściach i również tym razem, nie daje mu łatwego zadania. Choć w porównaniu z próbą rozwikłania zabójstwa Olafa Palmego, morderstwo starszego mężczyzny w jego własnym mieszkaniu, wydaje się czymś banalnym. I na początku tak się właśnie wszystkim zdaje. Jak mantrę z ust policjantów powtarza się stwierdzenie „żul zabił żula”. Backström zdaje się nie dostrzegać innej możliwości nawet wtedy, gdy zostaje mu niemal podsunięta pod nos i położona na biurku. Oczywiście do czasu.

Person ciekawie poprowadził wątek fabularny i na szczęście nie zdecydował się na zbędne wątki poboczne (do których ma zamiłowanie), choć te oczywiście się pojawiają. Igra z czytelnikiem i zwodzi go, ale nie na tyle, by ten odłożył książkę. Chyba, że nie zniesie już obecności Backströma, który w „Ten, kto zabije smoka” daje popis swoich możliwości. Klnie, kombinuje, uchyla się od obowiązków i niezbyt sukcesywnie rzuca picie. Tego typu bohaterów trzeba po prostu lubić. W innym przypadku czytanie powieści mija się z celem i wywoła jedynie frustrację.

Persson obsadzając Backströma w roli pierwszoplanowej wykazał się nie lada odwagą. Wiadomo, że najbardziej lubi się bohaterów „ze skazą”. Tylko, że u tego konkretnego, trudno dopatrzyć się czegokolwiek innego poza skazami. Co wcale nie oznacza, iż Backström lubić się nie da. Da się, tylko należy spojrzeć na niego z innej perspektywy. To chodzące ucieleśnienie tego, co nas przeraża. Choroby alkoholowej, samotność, pozornego zadowolenia z życia i w końcu zniechęcenia do niego. Wady najlepiej definiują człowieka, a Backström składa się praktycznie tylko z nich i dlatego tak trudno go polubić. Jest człowiekiem, którym chyba nikt nigdy nie chciałby się stać.

„Ten, kto zabije smoka” potrafi czytelnika zaintrygować i wciągnąć w wykreowany przez Perssona świat. Jednocześnie postać podstarzałego policjanta odpycha, a pisarz nie robi nic by temu zaradzić. Perssonowi nie udało się do końca zachować równowagi w tym co napisał, ale mimo tego, książkę warto przeczytać. To mocna, a przede wszystkim ciekawa pozycja w dorobku autora.

Bartosz Szczygielski