Poprzez specyficzny, sporymi fragmentami dość nużący styl po pierwszym tomie zrobiłem sobie rok przerwy od Prousta. Teraz ukończyłem lekturę drugiego tomu i jestem miło zaskoczony. Oczywiście książka nie należy do najłatwiejszych w odbiorze, lecz akcja wydała mi się płynniejsza, mniej toporna niż w pierwszym tomie.

Zgodnie z nazwą całego cyklu w książce przewija się motyw upływu czasu (np. ciekawa uwaga Prousta, iż powieściopisarze potrafią 30 lat przedstawić w 2 minuty), ale generalnie na plan pierwszy w tym tomie wysuwa się coś innego – relacje głównego bohatera z kobietami, jego przeżycia, obserwacje, ogólne oceny natury kobiecej. Dużo miejsca jest poświęcone przeżyciom narratora, fascynacji na punkcie ukochanej, żalu rozstania, stosunkom z innymi kobietami. Najbardziej chyba zapamiętałem fragment, w którym jest ukazana istota miłości, która ma polegać na tym, iż pragnie się dotykać nie tyle ciała osoby ukochanej, co jej serca oraz myśli.

Nie brakuje filozofii na inne tematy. Proust pisze, iż nawet rzeczy popełnione dawniej których się wstydzimy są dla nas wartościowe, gdyż stanowią cenną naukę na przyszłość.

Z kwestii mniej ważnych kilkakrotnie zwróciły moją uwagę antysemickie aspekty, np. („Żyd. Tacy wciskają się wszędzie jak pluskwy). Choć z drugiej strony biorąc pod uwagę, iż książka powstała przed wojną nie powinno to zbytnio dziwić – dawniej takie fragmenty raczej nie były niczym wyjątkowym w literaturze. Dopiero tragiczne doświadczenia holokaustu zmieniły radykalnie te tendencje.

Poprzez specyficzny, sporymi fragmentami dość nużący styl po pierwszym tomie zrobiłem sobie rok przerwy od Prousta. Teraz ukończyłem lekturę drugiego tomu i jestem miło zaskoczony. Oczywiście książka nie należy do najłatwiejszych w odbiorze, lecz akcja wydała mi się płynniejsza, mniej toporna niż w pierwszym tomie.

Zgodnie z nazwą całego cyklu w książce przewija się motyw...