Książka ,,Ludzie z wosku'' jest drugim tomem cyklu Rzeka kłamstwa Ewy Szelburg -Zarembiny. To kontynuacja opowieści o losach Joanny, teraz już dorosłej kobiety, żony i matki. Los nadal nie rozpieszcza Joanny, zdawałoby się, że małżeństwo z Kajem Gozdawą i narodziny córki Mei wreszcie zapewnią jej szczęście i spokój, ale tak nie jest. Kaj ulega wypadkowi, jest przykuty do łóżka , na Joasię spada ciężar utrzymania rodziny.Rodzina Gozdawów przeżywa ciężki okres, kłopoty i troski zdają się nie mieć końca. Czasy też są niespokojne, rewolucja 1905 roku powoli nabiera rozpędu, dochodzi do starć bojówek PPS z rosyjskimi żandarmami i wystąpień przeciwko uciskowi robotników i wyzyskowi . Nadal możemy podelektować się pięknym stylem Ewy Szelburg -Zarembiny i poznać tradycje i codzienne życie mieszkańców wsi na początku XX wieku. Cześć pierwsza była nieco lepsza, ale i tak jest to książka warta przeczytania.

Książka ,,Ludzie z wosku'' jest drugim tomem cyklu Rzeka kłamstwa Ewy Szelburg -Zarembiny. To kontynuacja opowieści o losach Joanny, teraz już dorosłej kobiety, żony i matki. Los nadal nie rozpieszcza Joanny, zdawałoby się, że małżeństwo z Kajem Gozdawą i narodziny córki Mei wreszcie zapewnią jej szczęście i spokój, ale tak nie jest. Kaj ulega wypadkowi, jest przykuty do...

„Ludzie z wosku” to druga część cyklu „Rzeka kłamstwa” autorstwa Ewy Szelburg Zarembiny. Sięgnąłem po nią przypadkowo, po lekturze artykułu nt. prozy dwudziestolecia. Zarembina kojarzyła mi się dotychczas, jak zapewne większości z nas, z literaturą dziecięcą. „Ludzie z wosku” stawiają tę pisarkę w zupełnie innym świetle. Powiem więcej – twórczość prozatorska „dla dorosłych” Ewy Szelburg Zarembiny to dla mnie odkrycie tego roku! Sama książka należy do nurtu prymitywistycznego ekspresjonizmu dwudziestolecia. Nie obędzie się zatem bez typowej dla niego „charakteryzacji” obejmującej archaizację w warstwie językowej, liczne odwołań do ludowych wierzeń i wiejskiej metafizyki oraz pozorną naiwność intelektualną.

Znakomita większość akcji rozgrywa się we wsi o nazwie Żeleźno, które daje autorce pretekst do zaprezentowania wiejskiej społeczności przełomu XIX i XX wieku. Na jego tle główna bohaterka, Joanna, to postać niebanalna – doświadczenia życiowe uniemożliwiają jej realizację scenariusza przewidzianego dla typowej wiejskiej matki i żony. Joanna wystaje poza dokładnie określone dla niej ramy. Świadomość bycia „poza” powoduje, że bohaterka zaczyna zadawać sobie ważne pytania, odczuwać metafizyczny lęk. Budzą się w niej wątpliwości natury religijnej i społecznej prowadzące do rozczarowania znanym jej stanem rzeczy. Kłopoty zdrowotne męża wymagają od niej natychmiastowej „emancypacji” – to ona staje się głową rodziny i musi walczyć by zapewnić jej byt. Koleje losu upewniają ją w przekonaniu, że może liczyć tylko na siebie. Mimo że na zewnątrz sprawia wrażenie pogodzonej ze swoim losem, jej wnętrze aż kipi, przepełniając ją poczuciem krzywdy. Pamiętamy, że właśnie ona staje się iskrą zapalną protestów ulicznych wywołanych przerwami w dostawie pieczywa. Wtrącona do aresztu poznaje kolejne stopnie ludzkiego upodlenia i „czuje się zgubiona w świecie bez kształtów, bez nazw, we wspomnieniach, które lepią się jak smoła”. Warto odnotować, że fala protestów jaka ma miejsce po powstaniu PPS-u w 1892 roku, przyjmowana jest przez Joannę sceptycznie; obserwuje i widzi, że „walka o stołki” pomiędzy ludźmi o różnych zapatrywaniach politycznych wybucha zanim owe stołki zostały nawet wystrugane…

Niepodważalną zaletą książki jest język – autorka żongluje określeniami gwarowymi, zestawia słowa o granicznym nasyceniu emocjonalnym, dawkuje wizje pozwalając na chwilę kontemplacji. Nieraz wybiera jedno słowo lub krótkie wyrażenie kryjące jednak w danym kontekście taką głębię znaczeniową, skojarzeniową, by skutecznie wzbudzić u czytelnika dreszcz przestrachu lub… zadowolenia! Osobną sprawę stanowi też wgląd w psychologię dziecka (córki Joanny i Kaja),której znajomość pozwoliła autorce na trwałe wniknięcie do naszej literatury.

Literackie widzenie świata wg Szelburg Zarembiny to temat na długie dociekania, w których, nawiasem mówiąc, doskonale sprawdza się badaczka twórczości pisarki, Anna Marchewka. Nam niech wystarczy przejmujące nieraz do szpiku obcowanie z zapisem twórczych zmagań Ewy Szelburg Zarembiny.

„Ludzie z wosku” to druga część cyklu „Rzeka kłamstwa” autorstwa Ewy Szelburg Zarembiny. Sięgnąłem po nią przypadkowo, po lekturze artykułu nt. prozy dwudziestolecia. Zarembina kojarzyła mi się dotychczas, jak zapewne większości z nas, z literaturą dziecięcą. „Ludzie z wosku” stawiają tę pisarkę w zupełnie innym świetle. Powiem więcej – twórczość prozatorska „dla dorosłych”...