"Grał przez dwadzieścia dwa dni, tak jak zapowiedział. Codziennie o czwartej po południu, nawet gdy toczyły się zażarte walki. Czasem miał słuchaczy. Czasem ostrzał ze wzgórz był tak intensywny, że nikomu przy zdrowych zmysłach nie przyszłoby do głowy tkwić na ulicy. Wiolonczeliście zdawało się to nie robić różnicy. Zawsze grał dokładnie tak samo. Jedyne odstępstwo od reguły miało miejsce ostatniego dnia."

Jakkolwiek książka ma czterech wiodących bohaterów - Kenana, Dragana, Strzałę oraz tytułowego Wiolonczelistę, to tak naprawdę jej bohaterem jest Sarajewo i jego mieszkańcy. Przez blisko 4 lata, położone w podłużnej dolinie miasto ostrzeliwane było z otaczających je wzgórz kilkanaście razy w ciągu dnia przez żołnierzy armii bośniackich Serbów. Ta powieść to tragiczny i wstrząsający obraz ludzkiego bestialstwa, a równocześnie codziennego życia w tym piekle, desperackiej walki o przetrwanie, strachu, nadziei, wiary, obaw czy po przeżytych przejściach ludzie będą potrafili sobie ufać, wybaczać, spojrzeć ufnie w oczy, czy stać ich będzie na odbudowę miasta, czy wszystko jeszcze może być takie samo?

Przeżywając z powieściowymi bohaterami ich codzienne losy, obserwujemy zmiany, jakie dokonują się w ich spojrzeniu na rzeczywistość, jak budzi się w nich bunt, odwaga, jak zaczynają postrzegać wartość życia nie tylko własnego, ale i ludzi obok, jak zaczynają podnosić głowę, zachowując godność, którą tak bardzo chce złamać wróg.

Książka oparta jest na faktach, a tytułowy wiolonczelista z Sarajewa istniał naprawdę. Jego gra to hołd złożony ofiarom nalotu moździerzowego, ale dzięki jego odwadze i muzyce ludzie poczuli w sobie siłę i wartość. Ta muzyka kazała pamiętać, przypominała, że świat wciąż jeszcze może być dobry.

"Od czasu ataku moździerzowego na browar Kenan codziennie chodzi słuchać gry wiolonczelisty. Codziennie o czwartej po południu (...) patrzy, jak miasto samo się naprawia, a mieszkańcy budzą się z letargu. Dziś wiolonczelista zagra po raz ostatni. Uczci pamięć ostatniej z osób zabitych w kolejce po chleb. Oczywiście nikt nie zagra dla tych, którzy zginęli koło browaru, ani dla innych ofiar niezliczonych ataków. Do tego trzeba by całej armii wiolonczelistów."

"Grał przez dwadzieścia dwa dni, tak jak zapowiedział. Codziennie o czwartej po południu, nawet gdy toczyły się zażarte walki. Czasem miał słuchaczy. Czasem ostrzał ze wzgórz był tak intensywny, że nikomu przy zdrowych zmysłach nie przyszłoby do głowy tkwić na ulicy. Wiolonczeliście zdawało się to nie robić różnicy. Zawsze grał dokładnie tak samo. Jedyne odstępstwo od...