Rabowanie żydowskiego mienia było bardzo popularną czynnością w czasie II wojny światowej. Nazistowscy najpierw wpadali do mieszkań, z których deportowali całe rodziny. Następnie do opustoszałych pokoi wchodzili ludzie, którzy zabierali z nich wszystko to, co było cenne: nie tylko przedmioty wykonane z drogocennych kruszców, ale nawet bieliznę i weki z jedzeniem. Zrabowane przedmioty nierzadko sprzedawane kolejnym osobom, po dużo wyższej cenie. W ten sposób np. zastawa należąca do jednej rodziny mogła się znaleźć u kilku innych, często w postaci pojedynczego talerza lub kubka. Czasami jednak zdarzało się, że serwis trafiał do kogoś w kompletnym stanie i przez lata zdobił jego kredens oraz stół podczas rodzinnych przyjęć. Pisarka Stephanie Karrlos doskonale przedstawiła ten problem w książce „Roztrzaskane życie”.
Siedemdziesięciopięcioletniej Margaret życie nigdy nie rozpieszczało – w dzieciństwie zmarła jej matka, w młodości ojciec, w wieku ośmiu lat w wypadku samochodowym zginął jej ukochany syn Daniel, zaś mąż którego kochała odszedł do młodszej kochanki. Została sama w ogromnym domu, w którym znajdowała się ogromna kolekcja przedmiotów wykonanych z delikatnej porcelany, które zwoził do niego jej ojciec. Wszystkie rzeczy skrywają w sobie tajemnicę swojego pochodzenia. Pewnego razu kobieta dowiaduje się o tym, że w jej głowie pojawił się nieoperacyjny guz. Postanawia nie poddawać się uciążliwemu leczeniu. Za to zamieszcza w gazecie ogłoszenie, że szuka współlokatora. W ten sposób do monumentalnego domu trafia drobniutka kobieta, przedstawiająca się jako Wanda. Jej matka odeszła gdy ta miała kilka lat, ojciec po jakimś czasie postanowił jej szukać, zostawiając córkę pod opieką krewnych. Wanda nigdy więcej o nim nie słyszała. Dziewczyna od razu wzbudza zaufanie w staruszce – zręcznie skleja potłuczone porcelanowe naczynie. Z czasem w domu staruszki pojawia się też kilka nowych mieszkańców: pielęgniarka Susan, żydowski kucharz Bruce, przyjaciel Margaret Gus oraz podkochujący się w Wandzie kolego z pracy Troy. Jednak to Wanda zajmuje w jej sercu najważniejsze miejsce. Oficjalnie Wanda pracuje w teatrze, nieoficjalnie szuka byłego chłopaka. Pewnego razy po ostrej sprzeczce z Troyem, Wanda wpada pod samochód. Po wielomiesięcznej rekonwalescencji kobieta wraca do formy. Aby pomóc jej w odzyskaniu radości życia, domownicy postanawiają potłuc część porcelanowych przedmiotów znajdujących się w domu, z których potem powstają oryginalne rzeźby i mozaiki. Jednocześnie Margaret postanawia przed śmiercią udać się do ukochanej Francji. Tam w instytucji zajmującej się pamięcią o ofiarach holokaustu trafia na świat właścicieli jednych z posiadanych przez siebie zastaw. Postanawia za wszelką cenę ich odszukać, aby w ten sposób choć w ułamku części odkupić winy swojego ojca. Poszukiwania właścicieli serwisu będą miały nieprzewidywalne skutki również dla samej Wandy.
Książka mnie oczarowała. Pokazała ludzkie pragnienie naprawianie czegoś, czego z pozoru nie da się naprawić. Większość ludzi stwierdziłaby, że takie poszukiwania nie mają sensu, że przecież cała rodzina mogła zginąć w którymś z obozów koncentracyjnych. Tymczasem schorowana kobieta szuka, do końca wierząc, że jej się to uda. Ale bohaterowie książki nie tylko poszukują spadkobierców posiadanych przez siebie dóbr. Szukają swojego miejsca w życiu, które nie zawsze ich rozpieszczało. Szukają utraconych przez lata osób, miłości, akceptacji. A jednocześnie mimo porażek nie przestają wierzyć, że uda im się uzyskać wyznaczony cel…

Rabowanie żydowskiego mienia było bardzo popularną czynnością w czasie II wojny światowej. Nazistowscy najpierw wpadali do mieszkań, z których deportowali całe rodziny. Następnie do opustoszałych pokoi wchodzili ludzie, którzy zabierali z nich wszystko to, co było cenne: nie tylko przedmioty wykonane z drogocennych kruszców, ale nawet bieliznę i weki z jedzeniem. Zrabowane...