W ostatnich latach czytałem głównie kryminały skandynawskie: Mankell, Lackberg, Nesbo, Larsson. Dlatego przyzwyczaiłem się do obszernych opisów i dialogów oraz bardzo dokładnego wglądu w odczucia głównego bohatera, jego przemyślenia, problemy, nałogi. Trochę paradoksalnie, kryminał nie mający żadnej z tych cech, a przy tym klasyczny najbardziej jak się da, czyli "Maigret w portowej kafejce" Georgesa Simenona (wyd. 1931r.) jawi się na tym tle jako odświeżające novum. Zdania są krótkie, opisy zwięzłe, bohaterowie naszkicowani w kilku słowach, a tytułowy komisarz Maigret pije umiarkowanie i od dwudziestu lat z tą samą żoną prowadzi życie statecznego mieszczanina.

Czy z tych powodów utwór Simenona jest nudny? Nic podobnego. Czy zdarzyło się wam oglądać przy pracy ulicznego rysownika? Ja widziałem kilkakrotnie i zawsze odczuwałem zdziwienie i podziw, że za pomoca kilku pospiesznie narysowanych kresek można stworzyć wyrazisty, pełen życia portret, któremu właściwie niczego już nie brakuje. I taki właśnie jest "Maigret...". Dzięki zmysłowi obserwacji i słuchowi językowemu Simenona każdy z jego bohaterów, zarówno w opisach, jak też dialogach, prezentuje się autentycznie i naturalnie: armator, oficer policji, barman, marynarz, prostytutka. Warto podkreślić, że ta ostatnia bynajmnie nie ma "złotego serca", jak to nieraz w filmach i powieściach bywa.

Co do samej intrygi kryminalnej, to jak na niewielką objętość książki znajdujemy tu wyjątkowo dużo fałszywych tropów i możliwych wersji wydarzeń. Samo zakończenie jest oczywiście całkowicie zaskakujące, ale i rozwój fabuły w ramach warsty obyczajowej też przebiega niebanalnie i pomysłowo. Nie przypuszczałem, że kryminał sprzed prawie stu lat może mi sprawić więcej przyjemności niż większość współczesnych bestsellerów tego gatunku.

W ostatnich latach czytałem głównie kryminały skandynawskie: Mankell, Lackberg, Nesbo, Larsson. Dlatego przyzwyczaiłem się do obszernych opisów i dialogów oraz bardzo dokładnego wglądu w odczucia głównego bohatera, jego przemyślenia, problemy, nałogi. Trochę paradoksalnie, kryminał nie mający żadnej z tych cech, a przy tym klasyczny najbardziej jak się da, czyli...

Szybko poszło, 120 stron to dość mało jak na kryminał. Książka taka sobie - rozwiązanie jest wzięte z rękawa. Ma uzasadnienie i mogło tak faktycznie być, ale sam czytelnik do tego nie dojdzie. Jednak książka naprawdę całkiem, całkiem. No, może lekko chaotyczna.

Szybko poszło, 120 stron to dość mało jak na kryminał. Książka taka sobie - rozwiązanie jest wzięte z rękawa. Ma uzasadnienie i mogło tak faktycznie być, ale sam czytelnik do tego nie dojdzie. Jednak książka naprawdę całkiem, całkiem. No, może lekko chaotyczna.

Na przyjemne posiedzenie z kubkiem parującej herbaty. Zdecydowanie lepsze od każdego CSI. ;-)

Na przyjemne posiedzenie z kubkiem parującej herbaty. Zdecydowanie lepsze od każdego CSI. ;-)

Jak na kryminał stworzony 90 lat temu to ok

Jak na kryminał stworzony 90 lat temu to ok

Ocena za to, że jest taka krótka ;) a na poważnie nie odpowiadał mi za bardzo ani styl ani klimat samej historii.

Ocena za to, że jest taka krótka ;) a na poważnie nie odpowiadał mi za bardzo ani styl ani klimat samej historii.

Bardzo średnia, jak wiele lepszych tytułów z przesympatycznym Maigretem w roli głównej. Tylko dla psychofanów :)

Bardzo średnia, jak wiele lepszych tytułów z przesympatycznym Maigretem w roli głównej. Tylko dla psychofanów :)