„Księga imion” to bardzo leciutki thriller bez zbędnych przestojów, w którego króciutkich rozdziałach dramat goni dramat. Kolejne komplikacje spadają na głównego bohatera niczym lawina, ale on dzielnie, czasami wbrew sobie, prze do przodu, bo co tam koniec świata - jego pasierbica jest w tarapatach.

Wydawca reklamuje tę powieść jako thriller kabalistyczny. A ja mam jakieś takie poczucie, że mogłam całkiem spokojnie czytać tę książkę głównie dzięki blademu pojęciu na temat kabały. Sama historia jest bardzo prosta: bardzo źli i podli ludzie – gnozyci (według autorów lub tłumacza to podobno od gnostyków, ale jak dla mnie brzmi jak jakaś forma przetrwalnikowa paskudnego pasożyta) chcą zniszczyć świat. By osiągnąć swój cel muszą zabić wszystkich lamed wowników z pokolenia. Lamed wownicy to 36 sprawiedliwych, którzy podtrzymują świat, choć sami nie mają pojęcia, jak są ważni. Przyznaję, miałam problem z samym określeniem „lamed wownik”, bo dla mnie to brzmi jak nieudolna artykulacja pilnej potrzeby mojego małego bratanka, której nikt z jego rodzicami łącznie nie jest w stanie zrozumieć, a jej niespełnienie będzie początkiem histerii…
Wracając do „Księgi imion” – gnozci świetnie sobie radzą z eliminacją kolejnych lamed wowników i świat pogrąża się w chaosie: zamachy terrorystyczne do spółki z gwałtownymi zjawiskami pogodowymi rozwalają dobrze znany porządek. Na szczęście David Shepherd ma wiedzę (co prawda nie do końca jest tej wiedzy świadomy, ale przecież bohater w tego typu książkach musi mieć pod górkę), która pomoże mu przeciwstawić się planom gnozytów. A z piękną i nieustraszoną Jael u boku wyruszy nawet do jaskini lwa, by ocalić Stacy – przybraną córkę i lamed wownika.

No nie jest to książka najwyższych lotów, ale całkiem nieźle się ją czyta. Kojarzyła mi się z filmami, jakie lubię oglądać podczas malowania paznokci – nie trzeba się za bardzo skupiać na fabule, bo w zasadzie trudno cokolwiek przeoczyć. „Księga imion” to takie niezobowiązujące czytadło, gdy chce się uwolnić mózg od nadmiaru myśli.

„Księga imion” to bardzo leciutki thriller bez zbędnych przestojów, w którego króciutkich rozdziałach dramat goni dramat. Kolejne komplikacje spadają na głównego bohatera niczym lawina, ale on dzielnie, czasami wbrew sobie, prze do przodu, bo co tam koniec świata - jego pasierbica jest w tarapatach.

Wydawca reklamuje tę powieść jako thriller kabalistyczny. A ja mam jakieś...