Naprawdę ucieszyła mnie perspektywa przeczytania tej książki. Często jednak bywa tak, że im bardziej podniecona jestem myślą o fabule danej lektury, tym bardziej jestem potem rozczarowana. Tak było i tym razem.
„Białe piekło” to kryminał rozgrywający się na Arktyce. Rozwija się on jednak niesamowicie powoli. Wszystkie wydarzenia rozwlekane są co najmniej na pięćdziesiąt stron każde, a przynajmniej takie odniosłam wrażenie. Niektórzy ludzie lubią tego typu książki, lecz ja za nimi nie przepadam. W tej dodatkowym utrudnieniem było pełno nazw własnych używanych przez Eskimosów. Wiele z nich ciężko było przyswoić i zapamiętać. Fabuła nie była dla mnie zbyt przekonująca. Być może jest to dziwne skojarzenie, lecz nieustannie niektóre fragmenty aż nazbyt przywodziły mi na myśl „Anaruka – chłopca z Grenlandii”, a musicie wiedzieć, że była to jedna z niewielu książek, które aż tak bardzo mnie znużyła. Po „Białe piekło” sięgnęłam także z tego względu, że liczyłam, iż mnie zaintryguje i wprowadzi w niesamowity klimat. Niestety tak się nie stało, pomimo tego, iż książkę tą czytało się bardzo lekko i szybko.
Jednym słowem dzieło to dość mnie rozczarowało, pomimo, że nie liczyłam się z negatywnymi opiniami innych. Muszę im jednak przyznać rację – nie polecam tej książki fanom dobrych kryminałów i z przykrością stwierdzam, że więcej po nią, ani po następną część nie sięgnę.

Naprawdę ucieszyła mnie perspektywa przeczytania tej książki. Często jednak bywa tak, że im bardziej podniecona jestem myślą o fabule danej lektury, tym bardziej jestem potem rozczarowana. Tak było i tym razem.
„Białe piekło” to kryminał rozgrywający się na Arktyce. Rozwija się on jednak niesamowicie powoli. Wszystkie wydarzenia rozwlekane są co najmniej na pięćdziesiąt...