„Przystań Julii” to trzecia wydana w „Serii kwiatowej” książka Katarzyny Michalak. To prawda – Michalak pisze dużo, a przy tym ciągle na tym samym poziomie. Nie wpada w rutynę, a każda jej książka, mimo że jest napisana charakterystycznym stylem właściwym tej autorce, jest niesamowita i ekscytująca. Nie brak jej świeżości. Tak również było w przypadku tej powieści, dzięki lekturze której ponownie, po raz trzeci, spotkałam urocze mieszkanki ulicy Leśnych Dzwonków. W życiu Julii, Kamili i Małgosi zaszło wiele zmian. Każda z bohaterek przeżyła chwile szczęścia i radości, smutku i rozpaczy. Trzeba było nie lada talentu i kunsztu, by dalej w sposób ekscytujący i porywający pokierować życiem tych osób. Katarzynie Michalak udało się to naprawdę wybornie. Znów skomplikowała życie swoim dziewczynom, znów dała zaznać im słodyczy i goryczy. W tej sytuacji niezwykle prawdziwe okazało credo się występującego w tym tomie mieszkańca Bieszczad, Grzegorza Bogdańskiego: Szczęście jest ulotne, ciesz się nim, ale zrozum, że tak jak po dniu nadchodzi noc, tak po czasie dobrym przychodzi czas zły. Czas smutku i rozpaczy. Ale potem znów zaświeci słońce.

Tym razem na pierwszy plan wysuwa się postać Julii. Dojrzałej kobiety, która zostaje porzucona przez męża. Jej kilkunastoletnie małżeństwo kończy się brutalnie po serii zdrad, a ona sama musi opuścić dom. Nie tylko męża, ale i córkę, która wybiera życie u boku taty. Trudna i bolesna sytuacja. Dla zranionej kobiety jedyną towarzyszką staje się kotka o imieniu Beza. Na szczęście obie mają się gdzie podziać. Wprawdzie muszą wyjechać na koniec świata, tam, gdzie diabeł mówi dobranoc, ale mają dach nad głową. Ich domem staje się odziedziczona po ciotce Chatka Dorotki, która znajduje się w Bogumiłej, malutkiej osadzie w Bieszczadach. Julia, przyzwyczajona do luksusu i wygody, musi diametralnie zmienić styl życia. Nauczyć się dbać o siebie, palić w piecu, żyć na odludziu i sama pracować na swoje potrzeby. Musi usamodzielnić się i zacząć wszystko od nowa. Pomoże jej w tym uroczy sąsiad, mieszkający po drugiej stronie wzgórza, a w jej życiu pojawi się także stara miłość - mężczyzna, którego Julia zraniła i porzuciła dla bogatszego. Czy uda jej się naprawić błędy młodości i odzyskać jego serce? Jeśli jesteście ciekawi, co nowego wydarzy się w życiu Gosi i Kamili, to podczas czytania tego tomu Wasza ciekawość również zostanie zaspokojona. Obie bohaterki pojawią się na kartach książki, a ich losy okażą się bardzo burzliwe. Nie zabraknie dramatycznych wyborów, mrożących krew w żyłach scen, sensacji, namiętności i miłości, łez radości i smutku.

Ta powieść to niestety już ostatni tom „Trylogii kwiatowej”. Moim zdaniem jest najlepszy z wszystkich trzech. Akcja jest niezwykle wartka, pełna zawirowań i nieprzewidzianych wydarzeń. W fabule ciągle coś się dzieje, ciągle coś się komplikuje. Tym samym przy lekturze tej powieści nie ma mowy o nudzie czy nostalgii. Jest za to miejsce na wzruszenie i emocje. Tych ostatnich nie brakuje w żadnym momencie książki. „Przystań Julii” czyta się na jednym wdechu, z rumieńcami na twarzy. Zakończenie jest naprawdę sporą niespodzianką. Ta książka ma sporo atutów. Jest naprawdę dopracowana w najmniejszych szczegółach, wszystkie wątki idealnie się ze sobą splatają i komponują. Uroku dodaje jej piękna okładka. I szkoda tylko, że to już ostatnie spotkanie z mieszkankami ulicy Leśnych Dzwonków. Szkoda, że nie dowiemy się, jak potoczyło się ich życie za kilka lat. A może autorka zrobi nam w przyszłości niespodziankę i dopisze kolejny tom? Bardzo bym chciała, bo rozstawać się z dobrą, ba!, doskonałą serią jest dość trudno. Gorąco polecam i ten tom, i te poprzednie. Mogę je określić mianem literatury kobiecej na doskonałym poziomie. W zupełności na to zasłużyły.

Bernardeta Łagodzic-Mielnik