Sięgnąłem po tę książkę w ramach "nadrabiania kulturowych braków". Kiedy zobaczyłem, że powieść ta znalazła się na liście "10 książek, których nie wypada nie znać" (opublikowanej na łamach - chyba - "Wprost"), od udałem się do biblioteki. Dodam tylko, że na rzeczonej liście, obok "Buszującego w zbożu", znalazły się takie tytułu jak: "Myszy i ludzie", czy "Rok 1984". O ile potrafię zrozumieć obecność tytułów autorstwa Steinbecka i Orwella, o tyle nie wiem, co robi na niej utwór Salingera.

Książka nie jest arcydziełem pod względem artystycznym. I z pewnością nie to było głównym zadaniem autora. Nie jest też wybitna pod względem podjętej tematyki. Główny bohater, jest inteligentny, wrażliwy, dziwny..ale przede wszystkim: irytujący. Słusznie przemawia do niego młodsza siostrzyczka, kieruje wobec niego zarzut: "nic nie lubisz". Świat w perspektywie Holdena, składa się z ludzi głupich. Jest nastolatkiem "naddojrzałym", wyrastającym ponad przeciętność, do tego stopnia, że jest to trochę bohater utopijny. "Buszowanie w zbożu" to tak naprawdę błądzenie, poszukiwanie własnej tożsamości. Mimo wszystko chciałbym, żeby współczesna młodzież miała takie rozterki jak Holden. Aby porównać skalę rozterek nastolatków, warto porównać "Buszującego w zbożu" z "110 ulicami" polskiej autorki. Okaże się, że Holden to olbrzymi indywidualista, nieco bardziej zmianierowany pieniędzmi, ale nienaturalnie dojrzały. Mimo wszystko, polecam. Zakładam, że powieść ta była bardzo atrakcyjna w czasach komunizmu, bo wpisane są w nią: wolność, seks, amerykański styl życia. Jestem przekonany, że i dziś zrobiłaby wrażenie na nastolatkach. DO miana arcydzieła wiele tej powieści brakuje.

Sięgnąłem po tę książkę w ramach "nadrabiania kulturowych braków". Kiedy zobaczyłem, że powieść ta znalazła się na liście "10 książek, których nie wypada nie znać" (opublikowanej na łamach - chyba - "Wprost"), od udałem się do biblioteki. Dodam tylko, że na rzeczonej liście, obok "Buszującego w zbożu", znalazły się takie tytułu jak: "Myszy i ludzie", czy "Rok...