To co najbardziej da się zauważyć czytając tę książkę to pewne pogodzenie się z losem, pokora z jaką autor przyjmuje tragiczne wydarzenia, które rozgrywają się wokół niego. Traktuje je jako konsekwencje wywołania wojny przez Niemcy. Momentami można odnieść wrażenie, że pisze o rzeczach, które obserwował z zewnątrz. Nie epatuje okrucieństwem, nie skarży się na własny los.
Dziennik to także opis zderzających się kultur: europejskiej i azjatyckiej. Rosjanie to „…ludzie bez Boga…” wobec których autor „…przyjmuje postawę pogromcy dzikich zwierząt…”. Niszczą wszystko co napotkają na swojej drodze, nie myślą o jutrze. Dla nich liczy się tylko teraźniejszość. Lehndorff zastanawia się „skąd się jednak bierze takie lekceważenie porządku, taka arogancja wobec istnienia?”
Książka trudna w odbiorze ponieważ opowiada o okrutnych czasach. Jednak natchnęła mnie do bliższego poznania historii Prus Wschodnich i samego Königsberga. Na YT można znaleźć kilka filmów o tym mieście w czasie przed i zaraz po II wojnie. Po ich obejrzeniu łatwiej można zrozumieć nostalgię z jaką o utraconych ziemiach pisał Hans von Lehndorff.

To co najbardziej da się zauważyć czytając tę książkę to pewne pogodzenie się z losem, pokora z jaką autor przyjmuje tragiczne wydarzenia, które rozgrywają się wokół niego. Traktuje je jako konsekwencje wywołania wojny przez Niemcy. Momentami można odnieść wrażenie, że pisze o rzeczach, które obserwował z zewnątrz. Nie epatuje okrucieństwem, nie skarży się na własny los....