Anna Reid znakomicie przedstawia i oddaje "ducha" oblężonego Leningradu. Zawsze powtarzam, że to ludzie tworzą historię. Dlatego autorka sięga do ogromnej liczby wspomnień, dzienników i wywiadów. To co przeżyli ci ludzie jest nie pojęte dla osób, które tam nie były. Ale mamy możliwość dzięki tej książce choć trochę uzmysłowić sobie czym jest oblężone miasto. To pozycja, która odrywa nas od dnia codziennego i zastępuje spokój grozą wojny, śmierci oraz zniszczenia.

Anna Reid znakomicie przedstawia i oddaje "ducha" oblężonego Leningradu. Zawsze powtarzam, że to ludzie tworzą historię. Dlatego autorka sięga do ogromnej liczby wspomnień, dzienników i wywiadów. To co przeżyli ci ludzie jest nie pojęte dla osób, które tam nie były. Ale mamy możliwość dzięki tej książce choć trochę uzmysłowić sobie czym jest oblężone miasto. To pozycja,...

Rzetelna i wyważona historia oblężenia Leningradu. Pierwsze, co się rzuca w oczy, to świetny przekład. Epicki rozmach literatury pięknej miesza się tu z walorami książki stricte historycznej - fakty zostały umiejętnie wplecione w narrację. Jest tu wiele dojmujących i przerażających fragmentów, które ciężko jest sobie wyobrazić i zaakceptować jako coś realnego w obecnej, jednak w miarę przewidywalnej i spokojnej rzeczywistości. Przekaz jest tym mocniejszy, jeśli ktoś widział artefakty nierozerwalnie związane z blokadą na własne oczy, jak choćby sanki, kawałki chleba (który ze znanym przez nas chlebem miał niewiele wspólnego) czy kartki żywnościowe.

Rzetelna i wyważona historia oblężenia Leningradu. Pierwsze, co się rzuca w oczy, to świetny przekład. Epicki rozmach literatury pięknej miesza się tu z walorami książki stricte historycznej - fakty zostały umiejętnie wplecione w narrację. Jest tu wiele dojmujących i przerażających fragmentów, które ciężko jest sobie wyobrazić i zaakceptować jako coś realnego w obecnej,...

Jestem lekko poza połową w czytaniu tej książki.... i już jest to dla mnie wybitne dzieło !!! Dziś zasiadłem do obiadu po przeczytaniu kilkudziesięciu kart i kotlet staną mi w gardle... Najadłem się i został mi na talerzu mały ziemniaczek którego chciałem wyrzucić... nie wyrzuciłem. Zjadłem. 10/10 choć należy pamiętać że wielu z tych co ewentualnie przeżyłoby to piekło mordowało by, gwałciło i kradło w Polsce. Czyli nas ''wyzwalało''. Tak czy siak ruski to stan umysłu. Do dzisiaj.

Jestem lekko poza połową w czytaniu tej książki.... i już jest to dla mnie wybitne dzieło !!! Dziś zasiadłem do obiadu po przeczytaniu kilkudziesięciu kart i kotlet staną mi w gardle... Najadłem się i został mi na talerzu mały ziemniaczek którego chciałem wyrzucić... nie wyrzuciłem. Zjadłem. 10/10 choć należy pamiętać że wielu z tych co ewentualnie przeżyłoby to piekło...

Wspaniała opowieść zarówno jako praca naukowa (ogrom wysiłku włożony w zebranie materiałów),jako swobodna i lekka narracja, ale przede wszystkim jako kawałek historii, który należy pamiętać. Lektura obowiązkowa zwłaszcza w dzisiejszych trudnych czasach jeśli chodzi o relacje z Rosją.
Kto gorszy, atakujący hitlerowcy, czy rządzący mający dobro obywateli na ostatnim miejscu? I czy kiedykolwiek się to zmieni...?

Wspaniała opowieść zarówno jako praca naukowa (ogrom wysiłku włożony w zebranie materiałów),jako swobodna i lekka narracja, ale przede wszystkim jako kawałek historii, który należy pamiętać. Lektura obowiązkowa zwłaszcza w dzisiejszych trudnych czasach jeśli chodzi o relacje z Rosją.
Kto gorszy, atakujący hitlerowcy, czy rządzący mający dobro obywateli na ostatnim...

Bardzo dobre studium przypadku,począwszy od genezy oblężenia, poprzez czas blokady, aż do końca okupacji, wszystko podane w przystępny sposób. Mnie osobiście najbardziej zaciekawiły wspomnienia bezpośrednich uczestników tamtych wydarzeń! - Bardzo przejmujące- polecam!

Bardzo dobre studium przypadku,począwszy od genezy oblężenia, poprzez czas blokady, aż do końca okupacji, wszystko podane w przystępny sposób. Mnie osobiście najbardziej zaciekawiły wspomnienia bezpośrednich uczestników tamtych wydarzeń! - Bardzo przejmujące- polecam!

"Mój znajomy? w biały dzień? w Leningradzie? doktor nauk? z głodu?" - wielkie, nowoczesne miasto zostało odcięte od dostaw żywności, a jego mieszkańcy spisani na straty, bo "wojna wymaga ofiar". Anna Reid opisała tę straszną kartę z makabrycznej talii drugiej wojny światowej i zrobiła to prześwietnie. Przed przeczytaniem książki tytuł "Tragedia oblężonego miasta" wydaje się tylko pustym, suchym określnikiem, po lekturze - ciężar jego znaczeń przytłacza.

"Na naszych oczach ludzie zamieniają się w zwierzęta"...

W literaturze faktu rzetelne przeczesanie źródeł i wyczerpujące ujęcie tematu jest bardzo ważne, ale żaden reportaż nie zrobi dostatecznego wrażenia, jeśli jego autor nie jest utalentowanym beletrystą. "Leningrad" czyta się świetnie, bo Anna Reid umie pisać, opowiadać, przedstawiać - robi ze źródłami niesamowite rzeczy, w zebrane w jednej książce historie umie tchnąć nowe życie, zupełnie jakby kolorowała czarno-białą fotografię. A przy tym opisuje - nic innego, jak fakty... Wstrząsające, że opisywane przez nią zdarzenia miały miejsce w dwudziestym wieku w mieście, w którym codzienność prawie nie różniła się od naszej. Miasto, jak każde: domy jedno- i wielorodzinne, mieszkania, zwykłe rodziny, dzieci, seniorzy, zwierzęta domowe, sąsiedzi; jedni pracują fizycznie, inni chodzą codziennie do biura, są naukowcy, pracownicy intelektualni, artyści, kompozytorzy, dziennikarze, uczniowie i studenci. I nagle w tej przewidywalnej, bezpiecznej i z reguły niespecjalnie ekscytującej codzienności jedno się zmienia: nie ma co jeść. Twoi sąsiedzi stopniowo umierają, Twoi krewni i znajomi - też. Nie masz czym karmić dzieci, nie mówiąc o psie czy kocie. Zaraz zabijesz własnego psa, a potem zostaniesz trupożercą. Nie ma innego wyjścia, bo zima trwa za długo.

Bardzo dobre jest wyważenie treści: idealna proporcja pierwiastka tła politycznego, opisów militarystycznych i aspektów socjologicznych, które krystalizują się w jak najbardziej realne historie konkretnych ludzi. Mieszkańcy Leningradu zostali wydani na pastwę wojny. Cień śmierci głodowej zawisł nad metropolią, która mimo to starała się żyć dotychczasowym życiem. Dzięki książce poznamy upiorne znaczenie liczb ("śmiertelność miała swój wyraźny rys demograficzny"...): słupki (ilu zmarłych w tym miesiącu? Więcej niż w poprzednim, w końcu na dobre nadeszła zima...),gramy (te gramy to Twój chleb i życie Twojej rodziny),listy nazwisk, kolejne dni skreślane w kalendarzu w oczekiwaniu na lepszą przyszłość, która może nigdy nie nadejść. Autorka szczegółowo opisuje praktyczne aspekty życia mieszkańców Leningradu, zorientowane na przetrwanie. Każdy jadł, co mógł: robotnicy z fabryk jedli kleje, półprodukty do wytwarzania farb i lakierów, smary do maszyn; naukowcy jedli szczury laboratoryjne, a gdy się skończyły - pożywkę do hodowli bakterii. Aptekarze jedli kremy do twarzy i pasty do zębów. Gotowano i zjadano paski, torebki i buty skórzane, szminki do ust, bo zawierały trochę tłuszczu. Szanse na przetrwanie (albo raczej: długość trwania) zależały od zawodu. Na przykład z pracowników naukowych nieźle radzili sobie biolodzy i zoolodzy, bo wiedzieli, jak zastawiać pułapki na zwierzęta, a z kolei najszybciej ginęli z głodu matematycy. Trapionych głodem dopada stopniowe zobojętnienie na potworności wokół. "Odwiedzając swoje mieszkanie (...) zastała na swoim łóżku leżącego trupa. (...) Dwa dni później do ciała dołączyły dwa kolejne. >Widać sąsiedzi urządzili sobie u mnie kostnicę. No cóż, niech tam. Zwłoki mi nie przeszkadzają.<"

Naprawdę warto przeczytać tę książkę, bo jest świetnie i rzetelnie napisana i pozwala hell'uv'a docenić to, co się ma. Jesteśmy naprawdę wielkimi szczęściarzami.

"Mój znajomy? w biały dzień? w Leningradzie? doktor nauk? z głodu?" - wielkie, nowoczesne miasto zostało odcięte od dostaw żywności, a jego mieszkańcy spisani na straty, bo "wojna wymaga ofiar". Anna Reid opisała tę straszną kartę z makabrycznej talii drugiej wojny światowej i zrobiła to prześwietnie. Przed przeczytaniem książki tytuł "Tragedia oblężonego miasta"...

Przerażająca, fascynująca i jednocześnie nie dającą spokojnie spać, jeść i żyć książka. Pozycja obowiązkowa ale tylko dla osób o mocnych nerwach. Książka tym bardziej ciekawa że nie jest napisana przez Rosjanina czy Polaka/Łotysza/Estończyka a więc przedstawia ciekawy dla nas Polaków punkt widzenia. Polecam ale na własną odpowiedzialność bo przez trzy tygodnie lektury nie spałem najlepiej...

Przerażająca, fascynująca i jednocześnie nie dającą spokojnie spać, jeść i żyć książka. Pozycja obowiązkowa ale tylko dla osób o mocnych nerwach. Książka tym bardziej ciekawa że nie jest napisana przez Rosjanina czy Polaka/Łotysza/Estończyka a więc przedstawia ciekawy dla nas Polaków punkt widzenia. Polecam ale na własną odpowiedzialność bo przez trzy tygodnie lektury nie...

Anatomia śmierci i trwania w obleganym mieście. Pisana tak lekkim i niezaangażowanym emocjonalnie językiem, że w opisy prozaizmu trwania, trudów walki z głodem, chłodem i brakiem nadziei mieszające się co chwilę z wdzierającymi się ze zgrzytem przerażającymi suchymi danymi statystycznymi o ilości ofiar, wydają się dotyczyć zupełnie różnych historii. Paraliżująca grozą książka o kaloriach, stopniach Celsjusza, bajkowej, zimowej scenerii i ciszy. Nieprawdopodobnie kontrastująca z relacjami o walce, bestialstwie, mordach i pożodze, w książkach o Powstaniu Warszawskim. Pozbawiona dynamizmu, trwogi, kanonad, opisów okaleczeń wojennych, rozstrzeliwań, gwałtów, pożarów, bohaterstwa, walki do ostatniej kropli krwi opowieść o blokadzie, która z dnia na dzień odmieniła życie mieszkańców miasta. Monotonia opisów o stopniowym gaśnięciu ludzkiego życia przeraża i wstrząsa czytelnikiem. Spokojna narracja o pięknej mroźnej zimie 1941/42, zasypanych śniegiem ulicach, których nikt nie odśnieża, skutej lodem Newie, bajkowym arystokratycznym mieście, tysiącach mieszkańców nie mających sił na opuszczenie mieszkań i ciszy (ponieważ wszystko co żywe zostało już zjedzone) budzi nieprawdopodobną grozę. Gdzieś tam mimochodem pojawiają się sugestie o zezwierzęceniu mieszkańców, kanibalizmie, trupożerstwie, rozkładzie relacji rodzinnych, stosach trupów, ale i tak są one zdominowane monotonnym opisem trwania i nieubłaganą acz powolną śmiercią bliskich (chłopiec po prostu osunął się w szkole i już nie wstał). Książka, którą przeczytałem jednym tchem. Na koniec cytat:
" Wreszcie Leningrad niemal na pewno zostałby gruntownie zniszczony, najpierw przez wychodzących z miasta Sowietów, a następnie przez Niemców, w momencie ich ostatecznego odwrotu na zachód. W rezultacie jedno z najpiękniejszych miast w całej Europie byłoby dziś albo jedną z bezbarwnych, typowo stalinowskich aglomeracji - jak Charków lub Kaliningrad - albo sztucznym, częściowo zrekonstruowanym tworem, jak Warszawa czy Drezno".

Anatomia śmierci i trwania w obleganym mieście. Pisana tak lekkim i niezaangażowanym emocjonalnie językiem, że w opisy prozaizmu trwania, trudów walki z głodem, chłodem i brakiem nadziei mieszające się co chwilę z wdzierającymi się ze zgrzytem przerażającymi suchymi danymi statystycznymi o ilości ofiar, wydają się dotyczyć zupełnie różnych historii. Paraliżująca grozą...

Jest to najlepsza pozycja jaką czytałem ostatnio, stworzona przez „zachodniego” autora, a dotycząca, drugiej wojny światowej i na drugim planie stalinizmu. Ciekawa, świetnie napisana, płynnie i dobrze ujmuje poszczególne wątki i tematy, bez pominięć, marginalizowania pewnych jakże ważnych faktów, moralizowania itp. W swojej wymowie jest wstrząsająca, pokazuje początek wojny sowiecko-niemieckiej przez pryzmat prawdziwego oblicza związku sowieckiego, totalny bałagan, bezduszność, całkowity brak poszanowania życia ludzkiego (co zresztą towarzyszy całemu przebiegowi wojny w wydaniu sowieckim). Dość wspomnieć epizodycznie opisaną tragiczną historię sowieckiej drugiej armii uderzeniowej (jakże ważny wątek, całkowicie wymazany z historii),czy partyjnych karierowiczów nieudaczników w rodzaju Lwa Mechlisa, Klimenta Woroszyłowa, którzy za cenę tysięcy istnień ludzkich, nie zdziałali nic pożytecznego, ba udało im się sporo stracić. Właściwie zasadniczą częścią lektury, jest pierwsza zima i pierwszy rok oblężenia i przede wszystkim tragiczny los cywilów. W sposób bardzo interesujący przedstawiony jest opis niemieckiej ofensywy, jeszcze przed okrążeniem Leningradu, nie mniej ciekawy jest obraz sowieckiej biurokracji, czyniącej bzdury na każdym kroku i aparatu represji „dbającego” o przykładne karanie własnych obywateli. Nie jest to tematem lektury, ale myślę, że niemniej ciekawa byłby historia dotycząca oblegających Leningrad Niemców. Rozmiar lektury nie powinien nikogo przerażać, chyba będę bliski prawdy, że za całość należy się też duży punkt (albo bardzo duży) dla tłumacza tej pozycji. Zawsze przy okazji oblężenia, mam w pamięci dwojga staruszków, którzy na filmie nakręconym kilka lat temu dają „zachodniej” reporterce medal od współczesnych władz Rosji, twierdząc, że gdyby nie własny rząd, wielu niewinnych ludzi, przeżyłoby oblężenie.
Odradzam pośpiech, jest to naprawdę dobra książka, zawierająca dużą liczbę interesujących detali, ciekawe czy w Rosji została zakazana ?...

Jest to najlepsza pozycja jaką czytałem ostatnio, stworzona przez „zachodniego” autora, a dotycząca, drugiej wojny światowej i na drugim planie stalinizmu. Ciekawa, świetnie napisana, płynnie i dobrze ujmuje poszczególne wątki i tematy, bez pominięć, marginalizowania pewnych jakże ważnych faktów, moralizowania itp. W swojej wymowie jest wstrząsająca, pokazuje początek wojny...

Wstrząsająca. Człowiek chciałby, żeby to była fikcja.

Wstrząsająca. Człowiek chciałby, żeby to była fikcja.