Autor chwali się, że dwukrotnie oblał angielski, ponieważ jego nauczyciel nie akceptował tego, co pisał. Moim zdaniem były to noty całkowicie zasłużone. Już dawno nie czytałam tak źle napisanej książki. Znaczną jej część stanowią powtórzenia i odwołania do tych samych faktów i liczb. Po pewnym czasie jest to nużące, chyba że czytelnik cierpi na potężną sklerozę. Należy jednak oddać sprawiedliwość pisarzowi i przyznać, że odważnie mówi o ekonomii, podkreśla jej znaczenie w edukacji młodzieży. Namawia by uczyć dzieci w domu, przekazywać im wiedzę o finansach, ponieważ szkoła „produkuje” kadry zarządzające a nie przedsiębiorców. Streszczeniem tego, co stanowi treść książki może być poniższy cytat.
„Piątkowi uczniowie może i są mądrzy w szkole, ale nie mają odwagi, aby założyć i prowadzić swój własny biznes. Chodzili do szkoły, aby zostać specjalistami – znają się tylko na prawie, rachunkowości, sprzedaży albo marketingu. Wiedzą, jak pracować i jak dostawać wypłatę, ale nie wiedzą, jak zbudować biznes i robić pieniądze. Mają inteligencję, ale brakuje im odwagi. Są przerażeni ryzykiem. Jeśli im nie płacisz, nie pracują. Jeśli wykonają dodatkową pracę, chcą wypłaty za nadgodziny lub dodatkowego urlopu. Chcą, żebym wszystko robił tak, jak im się podoba, ale nie są skłonni zapłacić za ewentualne błędy. Jeżeli firma poniesie porażkę, ja zostanę z całym tym bałaganem, zadłużeniem i stratami finansowymi. Oni po prostu poszukają nowej pracy. To jest podstawowa różnica pomiędzy piątkowymi a trójkowymi uczniami”. Tym odrobinę demagogicznym opiniom przeczy biografia Tada Witkowicza pt.: „Od nędzy do pieniędzy”, relacjonująca jego drogę do kariery w biznesie. Nauka, nauka, praca bez wynagrodzenia razem z gronem znajomych i przyjaciół, która dopiero po roku lub dwóch przyniosła im sukces finansowy. Natomiast Kiyosaki mówi tylko o tych ludziach, którzy pasują do jego teorii, cytuje tylko te liczby, które ją potwierdzają. Ważnym przesłaniem tej książki, które warto przemyśleć jest zachęcanie do prowadzenia własnego przedsiębiorstwa, takiego które będzie zatrudniać pracowników generujących dochód, zamiast pokładania zaufania w państwie i systemie emerytalnym oraz zdrowotnym. Autor podkreśla, że oba te programy opieki socjalnej wraz ze wzrostem osób z nich korzystających będą coraz bardziej niewydolne. Książka ciekawa, lecz dla odpornych na uporczywe powtórzenia.

Autor chwali się, że dwukrotnie oblał angielski, ponieważ jego nauczyciel nie akceptował tego, co pisał. Moim zdaniem były to noty całkowicie zasłużone. Już dawno nie czytałam tak źle napisanej książki. Znaczną jej część stanowią powtórzenia i odwołania do tych samych faktów i liczb. Po pewnym czasie jest to nużące, chyba że czytelnik cierpi na potężną sklerozę. Należy...