Kiedy powiedziałam w pracy, że czytam książkę o Annie Grodzkiej wywołałam falę oburzenia. Nie spodziewałam się tego, bo przecież pracuję w środowisku młodych, aspirujących naukowców, teoretycznie o szerokim światopoglądzie i otwartości na różnych ludzi. Ich zachowanie świadczyło o głęboko zakorzenionych w naszym społeczeństwie stereotypach i nienawiści do ludzi innych niż my sami. Ale czy naprawdę tak bardzo różniących się od nas? Po przeczytaniu "Mam na imię Ania" stwierdzam, że nie. Kochają, czują, chcą być sobą. Sama Anna Grodzka musi być szalenie interesującą osobą, o dużym doświadczeniu w roli mężczyzny, jak i kobiety, bogatej osobowości i uczuciowości. Dyskryminować będą ci, którzy sami mają kompleksy. Nie widzę powodu, by nie akceptować kogoś, kto uczciwie pracuje i nikomu krzywdy nie wyrządza. Chociaż jak znam życie, w tym momencie odezwałoby się parę osób mówiących, że to przecież "gorszenie maluczkich", itp. A czy "gorszeniem maluczkich" nie jest alkoholizm i przemoc w domu? Jeśli wierzyć książce, Anna Grodzka jest naprawdę dobrym rodzicem, a jej syn zaakceptował ją taką, jaka jest.
Książka warta przeczytania, otwiera oczy na problem transpłciowości oraz wyjaśnia wiele zagadnień związanych z tą tematyką. Ale jest przede wszystkim historią Ani.

Kiedy powiedziałam w pracy, że czytam książkę o Annie Grodzkiej wywołałam falę oburzenia. Nie spodziewałam się tego, bo przecież pracuję w środowisku młodych, aspirujących naukowców, teoretycznie o szerokim światopoglądzie i otwartości na różnych ludzi. Ich zachowanie świadczyło o głęboko zakorzenionych w naszym społeczeństwie stereotypach i nienawiści do ludzi innych niż...