"To jest wieczór na piosenkę - pomyślał Włóczykij. - Na nową piosenkę, która składać się będzie w jednej części z nadziei, w dwóch z wiosennej tęsknoty i której resztę stanowić będzie niewypowiedziany zachwyt, że mogę wędrować, że mogę być sam i że jest mi z sobą dobrze."

Muminki mnie zaskoczyły! A może raczej pani Tove Jansson mnie zaskoczyła. Między telewizyjnymi muminkami a literackimi muminkami jest jednak pewna różnica. Mianowicie odnoszę wrażenie, że opowiadania są nieco bardziej dojrzałe i żeby tak rzec "na poważnie". Dla dzieci owszem, ale nie dziecinne. Nawet jeśli są zabawne to zawsze z morałem. A w niektórych historiach można się natknąć nawet na pewien ładunek powagi i melancholii.

"Nigdy nie jest się zupełnie wolnym, jeśli się kogoś za bardzo podziwia."

"Para nieśmiałych oczu pod strzechą włosów; tak właśnie wyglądają ci, z którymi nikt się nie liczy."

"Kiedy nie miałem imienia, biegałem tylko i najwyżej przeczuwałem to czy owo na temat tego czy owego, a wydarzenia trzepotały wokół mnie; czasem były niebezpieczne, czasem nie, ale nic nie było prawdziwe, rozumiesz?"

W moich oczach wybijają się zwłaszcza trzy opowiadania. Otwierająca "Wiosenna piosenka", która niezwykle mnie urzekła. Mówi o samotności, tożsamości i relacjach z innymi w piękny sposób. Drugie, to "Tajemnica Hatifnatów". Nieco mroczne, tajemnicze, a koniec końców bardzo życiowe i mądre. I trzecie, "O Filifionce która wierzyła w katastrofy". Odnoszę wrażenie że Tove Jansson w tej bajeczce poruszyła bardzo trudne tematy. Fobie, lęki, depresja... właściwie to bardzo mocno kojarzyło mi się z... "Melancholią" Larsa von Triera! A takiego skojarzenia zasiadając do Muminków raczej się nie spodziewałem. Podsumowując, jest to literatura zarówno dla dzieci jak i dla dorosłych. Podziwiam za umiejętność połączenia literatury dziecięcej z tematami "z życia wziętych".

"Jej własne sztormy były zawsze najstraszniejsze. I w głębi duszy Filifionka była trochę dumna ze swoich katastrof, przeżywanych zupełnie samotnie."

"To jest wieczór na piosenkę - pomyślał Włóczykij. - Na nową piosenkę, która składać się będzie w jednej części z nadziei, w dwóch z wiosennej tęsknoty i której resztę stanowić będzie niewypowiedziany zachwyt, że mogę wędrować, że mogę być sam i że jest mi z sobą dobrze."

Muminki mnie zaskoczyły! A może raczej pani Tove Jansson mnie zaskoczyła. Między telewizyjnymi...