Ponieważ kiedyś, dawno, dawno temu, czytałam "Opowiedzcie, jak tam żyjecie" Agathy Christie, książkę, która podobała mi się obłędnie, nad która zwijałam się ze śmiechu i która sprawiła, że przez jakiś czas chciałam być archeologiem, dlatego też sięgając po "Moją podróż po Imperium" spodziewałam się równie wielkich fajerwerków. A może nawet większych, bo Imperium Brytyjskie jest tematem niezmiennie mnie fascynującym i zwiedzenie go, w dodatku w towarzystwie uroczej "królowej kryminału", zakrawało na przepełnioną wiedzą wędrówkę. Nic bardziej mylnego. Zacznę od pozytywów - wydanie jest przepiękne, takie, że aż chce się je wziąć do ręki i natychmiast zacząć czytać. Zdjęć w nim - aż nadto, można się dzięki nim przenieść w czasie i obserwować m.in. sposób ubierania się ówczesnych dżentelmenów i dam. I na tym pozytywów koniec. Nudne toto jak flaki z olejem! Są to wybrane listy Agathy pisane do matki. Listy o niczym. O tym, jakich nudnych lub miłych ludzi spotkała podczas podróży dookoła świata, jak bardzo doskwierał im niemiły charakter towarzysza wędrówki, o tym, czym podróżowali i dokąd, o pogodzie, chorobie morskiej, obiadach, kolacjach... I na tym koniec rewelacji. Przebiegałam wzrokiem kolejne listy modląc się, żeby choć raz na pięć epistoł wydarzyło się coś w miarę ciekawego. Czasami pojawiał się jakiś pocieszny piesek, czasem jakieś surfowanie na Hawajach... Z całej, grubaśnej książki wyłowiłam może trzy, cztery w miarę interesujące wiadomości, które wniosły coś do mojej wiedzy ogólnej o tego typu podróży odbytej w latach 20-ych dwudziestego wieku. Dawno się tak na książce nie zawiodłam...

Ponieważ kiedyś, dawno, dawno temu, czytałam "Opowiedzcie, jak tam żyjecie" Agathy Christie, książkę, która podobała mi się obłędnie, nad która zwijałam się ze śmiechu i która sprawiła, że przez jakiś czas chciałam być archeologiem, dlatego też sięgając po "Moją podróż po Imperium" spodziewałam się równie wielkich fajerwerków. A może nawet większych, bo Imperium Brytyjskie...