Jestem bardzo ale to bardzo zawiedziony. Pierwsze słowo jakie przychodzi do głowy myśląc o tej książce to "chaos". Mianowicie jest ona napisana całkowicie chaotycznie, pomieszane wątki, skakanie z tematu na temat, tak bez pomysłu jak to ugryźć. Dalej, to nie jest książka podróżnicza. Co w niej mamy? Trochę mitologii, trochę historii, trochę geopolityki, trochę sytuacji politycznej Iranu, trochę analizy struktury społecznej, trochę opisu samego islamu oraz trochę... biografii autora w zakresie zainteresowania Iranem. Tak naprawdę otrzymujemy przez większą część książki wiedzę encyklopedyczną a przecież nie o to chodzi w książkach podróżniczych. Właściwie to fragmenty odpowiadające literaturze podróżniczej odnosiły się do starań autora o wizę...w Polsce, czyli kilka stron :). Być może przy opisie mieszkańców można również na upartego odnaleźć elementy książki podróżniczej a przecież chodzi o to, aby autor przeniósł nas na ulicę Teheranu i innych miast Iranu i w taki opis wplótł umiejętnie historię, politykę itp. Niestety Artur Orzech miał inny pomysł na książkę, przez co tak naprawdę niewiele o Iranie się dowiedziałem ponad to co mogę sobie wygooglować. Dodatkowo Pan Artur Orzech niestety ale ciągle "pieje z zachwytu" nad Irańczykami, oczywiście krytykuje sam system władzy ale nie mieszkańców, tak jakby było to najcudowniejsze miejsce na świecie a mieszkańcy bez jakichkolwiek wad. Skutek jest taki, że książka w pewnym momencie męczyła a wręcz nawet odrzucała. Nie chcę wchodzić w dyskusję z autorem ale jego zachwyt jest wręcz nielogiczny, np. autor wskazuje że gdyby nie policja religijna i Najwyższy Przywódca Religijny to system Iranu byłby typowo demokratyczny :). Cóż, podobno w Korei Płn. też są wybory i gdyby nie terror to też byłby to demokratyczny kraj :); dalej zdaniem autora większość Irańczyków chce zmiany systemu ale jednocześnie wskazuje, iż przedmiotem protestów w 2009 r. było żądanie akceptowania wyników wyborów prezydenckich i ich niefałszowanie a nie żądanie zmiany systemu poprzez likwidację wspomnianej policji religijnej czy Najwyższego Przywódcy Religijnego. Zatem czy naprawdę mieszkańcy chcą zmienić system radykalnie? Cóż, myślałem że przeżyję z autorem fajną przygodę w ciekawym kraju a dostałem encyklopedyczną wiedzę, podaną bez "ładu i składu" z irytującym zachwytem nad mieszkańcami Iranu. Dodam, że zdaję sobie sprawę z tego, że ocena kraju jest zawsze subiektywnym odczuciem autora ale jakoś np. Bolesław Uryn zakochany w Mongolii potrafił tym krajem zaciekawić, bez zbędnego "piania z zachwytu" . Szkoda.

Jestem bardzo ale to bardzo zawiedziony. Pierwsze słowo jakie przychodzi do głowy myśląc o tej książce to "chaos". Mianowicie jest ona napisana całkowicie chaotycznie, pomieszane wątki, skakanie z tematu na temat, tak bez pomysłu jak to ugryźć. Dalej, to nie jest książka podróżnicza. Co w niej mamy? Trochę mitologii, trochę historii, trochę geopolityki, trochę sytuacji...