Nigdy nie wyobrażałam sobie życia poza Sopotem. Mój mąż miał być nauczycielem, a ja od Zasze chciałam zajmować się historią. Szybko przekonałam się jednak, że życie lubi zaskakiwać.

Wzięliśmy ślub na studiach i choć minęło tyle lat, nadal jesteśmy razem. Pamiętam, jak biegałam z brzuchem na manifestacje, stałam w kolejkach do pustych sklepów, robiłam dzieciom rosół na kości ze schabu, jak woziliśmy z Donkiem stoczniowcom arbuzy. Polityka zawsze była pasją mojego męża, a z pasją nie da się konkurować. Kiedy pojawił się Michał, potem Kasia, dwa największe szczęścia w moim życiu, a ja zorientowałam się, że całymi dniami siedzę w domu, postanowiłam wziąć sprawy w swoje ręce i żyć tak, jak chcę. Bez dopasowywania się, bez poświęcania, bez życia w cieniu. Zbudowałam sobie własny świat.

Na Parkowej zaczęłam życie po raz drugi. Nauczyłam się walczyć o swoje małżeństwo, rodzinę i przyjaźnie. Życie z moim mężem często przypomina ostry rajd z przeszkodami, ale ja zachowuję w tym wszystkim własną przestrzeń.
Teraz mam swój świat i – tak między nami – nie zamierzam z niego rezygnować.
Z ludźmi, którzy przekraczają granice przyzwoitości, a tak traktowałam każdy atak na rodzinę i życie prywatne konkurenta w wyborach, nie powinno się tworzyć politycznej wspólnoty, takiej jak koalicja rządowa. Wydaje mi się, że w polityce jak w życiu bardzo ważne są przyzwoitość i zdrowy rozsądek. Nie znam się na politycznych manipulacjach, ale wiem, co wypada, a czego nie wypada robić. I że warto trzymać się daleko od ludzi, którzy tego nie wiedzą. Czułam też instynktownie, że jakieś układy czy umowy z ludźmi bezwzględnymi w drodze do władzy to wielkie ryzyko, wręcz samozniszczenie.

Facetów nie należy rozpieszczać, bo i tak mają w życiu łatwiej. A tym bardziej nie trzeba ich zanadto chwalić, bo męska próżność i bez naszych pochwał jest wystarczająco wielka. Ale czasami zasługują na miłe słowo.

Mądry człowiek powinien wiedzieć, kiedy należy się przeciwstawić, a kiedy odpuścić.

W Arabii Saudyjskiej deszcz jest zrządzeniem losu, cudem. Bo deszcz jest tam dobrem rzadkim i bezcennym. W ciągu kilku godzin po deszczu pustynia pokrywa się morzem kwiatów. Najpiękniejsza jest ponoć róża pustyni, która eksploduje w tym piaszczystym krajobrazie w różnych odcieniach różu i czerwieni. Podobno widok jest oszałamiający, ale zdarza się to tak rzadko, że niektórzy widzą ją tylko raz w życiu.

Książkę całkiem fajnie się czyta. Przedstawia całkiem normalne życie jakie wiodła rodzina Tusków zanim mąż zajął znacząca rolę w Polskiej polityce. Życie niczym nie odbiegające od życia innych obywateli.

Nigdy nie wyobrażałam sobie życia poza Sopotem. Mój mąż miał być nauczycielem, a ja od Zasze chciałam zajmować się historią. Szybko przekonałam się jednak, że życie lubi zaskakiwać.

Wzięliśmy ślub na studiach i choć minęło tyle lat, nadal jesteśmy razem. Pamiętam, jak biegałam z brzuchem na manifestacje, stałam w kolejkach do pustych sklepów, robiłam dzieciom rosół na...