Zachęcony "Bezcennym" postanowiłem sięgnąć po wcześniejsze dzieło Zbigniewa Miłoszewskiego. "Domofon" okazał się warty poświęconego czasu, a lektura była świetną rozrywką. Jest to horror, który początkowo bardzo przypominał mi pod względem stylu niektóre książki mistrza gatunku - Stephena Kinga. Oczywiście Miłoszewski nie dorównuje mistrzowi pod względem wywoływanych emocji, ale jego proza jest na tyle skuteczna, że chyba prędko nie odważę się wejść do piwnicy. Autor w bardzo zgrabny sposób prowadzi fabułę, płynnie przechodząc od początkowo niewinnej powieści obyczajowej, przez powieść przygodową, do najprawdziwszego horroru z elementami intrygi i tajemnicy. Choć bardzo szybko czytelnik jest w stanie zorientować się w tym, "co się dzieje", to jednak nie od razu można domyśleć się "dlaczego tak się dzieje". Sama przyczyna niesamowitych zdarzeń może nie jest szczególnie oryginalna, żeby nie powiedzieć "oklepana", nie mniej jednak zaprezentowanie fabuły i umieszczenie miejsca akcji w bloku z płyty rodem z PRLu sprawia, że powieść nabiera cech autentyzmu. Gdyby "Domofon" był dramatem antycznym można by powiedzieć, że autor doskonale zrealizował funkcję "mimesis" (nie dotyczy mieszkańców domków jednorodzinnych ;)). Sam tytuł powieści jest lekko mylący, bowiem tytułowy domofon nie odgrywa wcale tak doniosłej roli w akcji, jak wskazywałby to tytuł. Pomysł tytułowy przypomina mi trochę prezentowany parę lat temu w telewizji serial komediowy, w którym akcja prezentowana była z punktu widzenia ekspresu do kawy w biurze. Ciekaw jestem, czy ktoś jeszcze miał podobne refleksje.
To, co wyróżnia "Domofon" od innych horrorów, jakich wiele w literaturze, to obecność humoru. Jest to przeważnie czarny humor, choć nie tylko, ale sam fakt, że w książce, która ma za zadanie przerażać zawarto tego rodzaju wątki, czyni ją oryginalną i "inną" od pozostałych.
Niektóre postaci występujące w książce zachowują się trochę nieautentycznie, ale nie przeszkadza to w lekturze. Wszak nawet u Kinga niektórzy są nieracjonalni. Warto dodać, że na koniec, pomimo iż wszystko jest już jasne i wyjaśnione, czeka nas niespodzianka. Przynajmniej ja byłem mocno zaskoczony.
Podsumowując, jeśli ktoś ma ochotę na dobrą książkę, nie wymagającą zbyt intensywnego myślenia w poszukiwaniu powiązań i rozgryzaniu intrygi, a do tego nie przeszkadza mu atmosfera "grozy i niesamowitości" niczym u Mickiewicza, to zdecydowanie powinien sięgnąć po "Domofon". Po lekturze istnieje ryzyko, że przez pewien czas samotna wyprawa do blokowej piwnicy będzie utrudniona.

Zachęcony "Bezcennym" postanowiłem sięgnąć po wcześniejsze dzieło Zbigniewa Miłoszewskiego. "Domofon" okazał się warty poświęconego czasu, a lektura była świetną rozrywką. Jest to horror, który początkowo bardzo przypominał mi pod względem stylu niektóre książki mistrza gatunku - Stephena Kinga. Oczywiście Miłoszewski nie dorównuje mistrzowi pod względem wywoływanych...