Recenzja pisana drugi raz nigdy nie będzie taka sama, jak pierwsza - pisana w emocjach i pewności przekonań, ale usunięta przez błąd przeglądarki :)

Jako osoba, która z założenia stara się negować rzeczywistość - tj. stawiać pytania o przyczynę i sens - a także człowiek lubiący żyć po swojemu (czasem poza głównym nurtem) z dużym zainteresowaniem sięgnąłem po książkę, która nietypowy pomysł na wychowanie podaje już w samym tytule. Szybko jednak minął mój entuzjazm, a sam przekaz książki nie spowodował znaczących zmian w moim postrzeganiu kwestii wychowania. Moje główne zarzuty do książki to:
- Pycha autora. Z jednej strony zarzuca on szereg złych intencji rodzicom i wychowawcom, pokazując ich agresję w stosunku do myślących i wychowujących inaczej, a z drugiej strony sam odnosi się do myślących inaczej z pogardą.
- Brak naukowego poparcia. Autor pokazuje wiele swoich przemyśleń i wyrwane z kontekstu wypowiedzi innych autorów by przedstawić sposób wychowania bez ukazania jego efektów.
- Niezrozumienie materii. Choć tradycyjne wychowanie, w oparciu o kary i nagrody doprowadziło do wychowania niejednego egoisty lub nawet przestępcy, to skutkowało też wychowaniem świętych, bohaterów. Problem nie tkwi bowiem w samych karach i nagrodach, ale w wartościach i miłości.
- Brak wartości. Wedle autora dwoma czynnikami podłóg których rodzice nagradzają są wyniki w edukacji i w sporcie. To wyjątkowe spłycenie. Wychowanie do wartości wymaga stosowania kar i nagród. Główne prawdy wiary katolickiej mówią "Bóg jest sędzią sprawiedliwym, który za dobre wynagradza, a za złe karze". Czyżby zatem Bóg miał być dla nas złym wychowawcą? Św. Paweł pisze do Hebrajczyków: "Trwajcież w karności! Bóg obchodzi się z wami jak z dziećmi. Jakiż to bowiem syn, którego by ojciec nie karcił? Jeśli jesteście bez karania, którego uczestnikami stali się wszyscy, nie jesteście synami, ale dziećmi nieprawymi." <Hbr 12,7-8>. Zakładam, że autor żyje w społeczeństwie totalnie zlaicyzowanym i jego złość wydaje się uzasadniona. Szkoda jedynie, że nie zrobił więcej, by dotrzeć do prawdy.

w podtytule książki napisane jest: "Rodzicielstwo bezwarunkowe". Wg mnie obnaża to całą filozofię autora: karanie wynika z niekochania dzieci i chorej rozkoszy rodziców. Wg mnie jest jednak zupełnie inaczej. Rodzic wychowujący w wartościach nie lubi kar i ich wymierzania. Jak jednak pokazać inaczej dziecku różnicę między dobrem i złem. Jak my dorośli zrozumiemy różnicę między dobrem i złem, kiedy za zło nie będzie nas czekała kara? By nie obrażać rodziców wychowujących dzieci tradycyjnie a oddać charakter treści w książce należałoby raczej napisać "rodzicielstwo bezrefleksyjne".

Dodam, że w Polsce książkę poleca czytelnikom "Tygodnik Powszechny". To czasopismo uchodzące za katolickie niejednokrotnie próbowało przemycać czytelnikom treści modernistyczne, antykatolickie i burzące Boży Porządek Świata. Patronat nad tą książką wydaje się nie być przypadkowy.

Choć każdy czytelnik powinien sam wyrobić sobie opinię o lekturze, to z pewnością więcej pożytku wyniesie z czytania innych książek niż ta, choćby z cytowanego tu Thomasa Gordona.

Recenzja pisana drugi raz nigdy nie będzie taka sama, jak pierwsza - pisana w emocjach i pewności przekonań, ale usunięta przez błąd przeglądarki :)

Jako osoba, która z założenia stara się negować rzeczywistość - tj. stawiać pytania o przyczynę i sens - a także człowiek lubiący żyć po swojemu (czasem poza głównym nurtem) z dużym zainteresowaniem sięgnąłem po książkę, która...