Nie tak dawno temu na forum czytelniczym byłam świadkiem dyskusji na temat wizerunku kobiety we współczesnej literaturze. Część dyskutantów dzielnie broniła tezy, że w szeroko dostępnych obecnie publikacjach utarły się trzy archetypy: troskliwej kobiety-matki, pięknej i nieporadnej branki-nagrody dla wojownika, czy też agresywnej i doskonale świadomej wszelakiej maści swych potrzeb feministki. W ferworze nie zauważano, że poza wymienianymi są jeszcze inne, odstające od przytaczanych stereotypów. Pozwólcie zatem, że przedstawię Wam Arlin, tytułową bohaterkę książki Adriana Atamańczuka.

W targanej wojną krainie o nazwie Konkondaria, w małej wiosce, wraz ze służącym w straży ojcem i bratem mieszka malutka Arlin. Rodzinie nie wiedzie się zbyt dobrze, muszą wyżyć ze skromnego żołdu. Członkowie rodziny jednak nie robią szemranych interes, żyją uczciwie. Pewnego razu do osady przybywa kondukt sług księcia Prokosza Młodszego. Ciągną oni ze sobą Szeramis, piękną i uzdolnioną czarodziejkę, by właśnie tutaj osądzić ją i zamordować. To niecodzienny widok, mało kiedy w tej wiosce zapadają wyroki. Świadkiem tego wydarzenia są Arlin oraz jej brat, którzy przypatrują się wszystkiemu z ukrycia. Zaintrygowana urodą i zachowaniem więźniarki dziewczynka postanawia jej pomóc. Nie wie jeszcze, że otrzymany jako wyraz wdzięczności za odważny czyn pierścień wiele lat później stanie się dla niej ratunkiem w ciężkiej sytuacji i zaproszeniem do innego świata. Do miejsca, gdzie śpi Książę Cienia. Tymczasem ktoś budzi przerażającego demona o ogromnej mocy, który staje się zagrożeniem dla całego świata. Ostatnią twierdzą jest Konkoria. Czy jej mieszkańcy dadzą radę obronić się przed złem? Jaką rolę odegra w tej opowieści Arlin i jej przyjaciele?

Jak już wspomniałam, Arlin nie jest osobą, którą można przypisać pod stereotypy wymieniane przez dyskutantów. Jest córką strażnika, zatem od małego ma styczność z bronią i nie dziwne, że potrafi się nią posługiwać. Dlatego też, gdy zmusza ją do tego sytuacja, staje do walki w obronie swoich ideałów i znanego jej, choć przed wieloma laty opuszczonego, świata. Arlin nie jest postacią przerysowaną, czy przejaskrawioną. Zapomnijcie o typie superbohaterki, czy innej wojującej feministki. Arlin jest wyjątkowa w swojej normalności. Nie stara się na siłę pokazywać wszystkim, jak bardzo jest fajna, czy też ilu wrogów potrafi powalić jednym strzałem z łuku. Wręcz przeciwnie. Owszem, ma do wypełnienia naprawdę ważną misję, ale pozostaje sobą - kochającą męża kobietą, która nie szuka „epickich” przygód na boku.

Język i styl pisania Atamańczuka wyróżniają się na tle dokonań innych pisarzy wydających książki za własne pieniądze. Autor w swoją prozę wtrąca archaizmy, używa niekiedy mało spotykanych obecnie konstrukcji zdaniowych, ale nie popada w zbędny patos.

Historia opowiedziana w dwóch opowiadaniach składających się na „Arlin” jest unikalna i wciągająca. Zdecydowanie polecam Wam zanurzyć się w ten świat.

Małgorzata Gwara