Książka jest obszerną i wyczerpującą publikacją na temat pontyfikatu Piusa XII. Swą zdumiewającą wiedzę Autor czerpał z pokażnej bibliografii.
Wiadomo, Pacelli wybrany został na papieża, Piusa XII, dnia 2 marca 1939 roku, zatem przyszło mu kierować Kościołem katolickim jak żadnemu dotąd papieżowi podczas przerażających trzynastoletnich rządów hitlerowskich.
Przedtem, jako kardynał był nuncjuszem przez 14 lat w Niemczech. Po wypełnieniu tej misji w roku 1929, był gorąco i serdecznie żegnany przez wyległe na ulice tłumy społeczeństwa niemieckiego, a sam ówczesny prezydent tego kraju, Hindenburg, podjął go uroczystym śniadaniem. Atmosferę pożegnania przygotowały władze i media, które pisały: " Tracimy w nim jakby swego anioła stróża".
Pisarz bierze w obronę Piusa XII, ale nie jest apologetą jego postawy
dostrzegając naganne decyzje. Przedstawia też niesprawiedliwe zarzuty dotyczące papieża co do Holocaustu i co do Polski.

-" Poza koronnym zarzutem milczenia wobec Holocaustu, najczęściej obwinia się Piusa XII o proniemieckość".

W postawionej hipotezie " Pius XII jednak proniemiecki?", Autor przedkłada argumenty za i przeciw, podając liczne udokumentowane przykłady, a ich osąd pozostawia czytelnikowi.
Z całej tej analizy wyłonię kilka przykładów:

- "O swoim wyborze głowy państw na papieża, Pius XII jako pierwszego poinformował Hitlera"(!)

- " Pius XII polecił nuncjuszowi Orsenidze zorganizować wielkie przyjęcie dla uczczenia 50.rocznicy urodzin Hitlera. Protokół tego nie przewidywał".

- " nad słowami papieskimi górowała niczym motyw przewodni żywa sympatia dla Niemiec..."

- " Pius XII miał do końca wojny życzliwość i zrozumienie dla Trzeciej Rzeszy".

Przewaga argumentów świadczących za germanofilstwem papieża jest ewidentna. Stolica Apostolska za czasów reżimu nazistowskiego stosowała taktykę dyplomacji milczenia.
Wobec Berlina papież kierował się maksymą: " nie drażnić Hitlera".

-" Jednak Stolica Apostolska wykonywała gesty potwierdzające, że nie uznaje wymazania Polski z mapy Europy".
Pomimo nacisków ze strony nazistów z Berlina, papież nie zdjął z godności prymasowskiej Augusta Hlonda!

O Holocauście w związku z papieżem pisała też Ludmiła Ulicka:
- " niesłusznie oskarża się Piusa XII o to, że Kościół nie stanął w obronie Żydów, Pius XII lepiej od innych rozumiał, że aktywne potępienie nazistów może doprowadzić tylko do pogorszenia sytuacji Żydów, jak to się stało w Holandii( deportowano 30 tys.Żydów-katolików po publicznej ich obronie)-z "Daniel Stein tłumacz".

W Wielkiej Encyklopedii PWN 2000-2005, zapisano o Piusie XII:

-" Patronował pomocy Watykanu dla ludności w krajach okupowanych i na terenie Włoch (m.innymi udzielenie azylu ponad 5 tysiącom Żydów) oraz zabiegał o zwolnienie wielu osób z obozów i więzień".

Autor książki z odwagą podnosi zagadnienie martyrologii polskiego duchowieństwa. Porównuje je z Holocaustem, albowiem straty i cierpienia Kościoła katolickiego w Polsce są bez precedensu i nie mają odpowiednika w pozostałych krajach okupowanych. Nawet ówczesny sekretarz stanu, kardynał Montini powiedział znamienne słowa:

- " Właściwie, należałoby beatyfikować pół Polski".

Reasumując, wielowątkowa ( m.innymi wątki: o prymasie Hlondzie,o bpie Hudalu, agencie Trzeciej Rzeszy w Watykanie, o dziennikach Goebbelsa)
publikacja książkowa E.Guza ma duże wartości poznawcze. Wypełnia lukę w wiedzy o tamtym, mrocznym czasie, ujawnia wiele paradoksów historii, dlatego stawiam ją na półkę biblioteczną z napisem: rewelacja".

Książka jest obszerną i wyczerpującą publikacją na temat pontyfikatu Piusa XII. Swą zdumiewającą wiedzę Autor czerpał z pokażnej bibliografii.
Wiadomo, Pacelli wybrany został na papieża, Piusa XII, dnia 2 marca 1939 roku, zatem przyszło mu kierować Kościołem katolickim jak żadnemu dotąd papieżowi podczas przerażających trzynastoletnich rządów hitlerowskich.
Przedtem, jako...