Gdyby podrzucić "Niewygodną prawdę" do zdiagnozowania pewnemu serialowemu doktorkowi, wypowiedziałby zapewne słowa, które szczególnie sobie upodobał, i które - pomimo jego skłonności do pochopnego wydawania opinii, czy też, jak kto woli, "oceniania książki po okładce" - okazałyby się jak najbardziej adekwatne do treści. "Wszyscy kłamią" - tak brzmiałaby wypowiedź dr. House'a i nie ukrywam, że taka właśnie była moja pierwsza myśl, kiedy zagubiłam się pośród wszystkich wątków, postaci, listów, retrospekcji. Kłamali bohaterowie, autorka - jeżeli twierdziła, że nadal odnajduje się w tym wszystkim i nie poplątała wszystkiego zanadto - kto wie, może nawet narrator nie mówił całej prawdy i opowiadał fałszywą wersję historii...?

Wskutek dziwnego zbiegu okoliczności, Gaby Struthers, właścicielka dużej firmy, musi dzielić pokój w hotelu z wytatuowaną dwudziestolatką, Lauren Cookson, która, roztrzęsiona, mówi, że pewien mężczyzna przyznał się do zbrodni, której nie popełnił i chce odbyć niezasłużoną karę więzienia. Niedługo po tym wyznaniu, Lauren opuszcza hotel i znika, a Gaby odkrywa, że mówiła o Timie, mężczyźnie, którego od lat kocha nad życie. Sumienie i poczucie sprawiedliwości każe jej zgłosić sprawę na policję i pomóc Timowi, jednak... co zrobić, gdy ktoś brnie w zaparte i uważa, że zawinił, zasłużył na karę? I przede wszystkim: dlaczego ta osoba twierdzi, że jest mordercą, podczas gdy nie ma żadnego motywu, a ktoś, która był na miejscu, gdy ofiara zmarła, uważa, że Tim nie jest niczemu winny?

Sophie Hannah słynie z doskonałych ponoć thrillerów psychologicznych. Sama o jej twórczości słyszałam sporo, kojarzyłam niektóre tytuły jej książek ("Druga połowa żyje dalej", "Trauma, "Twarzyczka"), jednak "Niewygodna prawda" jest pierwszą powieścią jej autorstwa, którą miałam okazję przeczytać. I bardzo żałuję, że nie znam wcześniejszych, ponieważ... jest to ósma część serii. O czym wydawnictwo nie raczyło poinformować w opisie książki. Stąd od samego początku moje zagubienie, wrażenie chaotyczności, zachwianej chronologii i zbyt dużej liczby bohaterów i wątków, których Hannah zwyczajnie nie dała rady "udźwignąć". Choć ta przynależność do cyklu częściowo usprawiedliwia to odczucie, nie da się ukryć, że tak czy siak, autorka pogubiła się pośród wszystkich obranych tematów, przedobrzyła z przeskakiwaniem od jednego wątku do drugiego, a także aż do ostatnich stron nie bardzo wiedziała, jak powieść zakończyć. Wierzcie mi na słowo, "Niewygodna prawda" to kwintesencja chaosu. Mimo wszystko, miałam nadzieję, że autorka nie zapomni chociaż o kluczowych dla thrillera cechach: suspensie i nieprzewidywalności. Cóż... wyszło jak wyszło. Dość kiepsko. Mam wrażenie, iż suspens dla Sophie Hannah oznacza odwlekanie w czasie pojawienia się jakiegoś dreszczyku napięcia, zapełniając strony niewiele znaczącymi wypowiedziami, dyskusjami na temat poezji i pseudofilozoficznymi rozważaniami. A nieprzewidywalność? Dobra, przyznaję, parokrotnie poczułam się naprawdę zaskoczona, ponieważ spodziewałam się zgoła innego biegu wydarzeń. Na korzyść książki działa dobra kreacja bohaterów oraz przystępny język, jakim jest napisana, lecz na tym, niestety, mocne strony się kończą. Po lekturze "Niewygodnej prawdy" zaś, w mojej głowie kłębią się pytania, a najczęściej powtarzającym się jest: dlaczego spod pióra tak docenianej i lubianej autorki wyszła tak słaba powieść?

Gdyby podrzucić "Niewygodną prawdę" do zdiagnozowania pewnemu serialowemu doktorkowi, wypowiedziałby zapewne słowa, które szczególnie sobie upodobał, i które - pomimo jego skłonności do pochopnego wydawania opinii, czy też, jak kto woli, "oceniania książki po okładce" - okazałyby się jak najbardziej adekwatne do treści. "Wszyscy kłamią" - tak brzmiałaby wypowiedź dr....