- Czy wiesz, co znaczy na zawsze? - spytał cicho. Mia milczała przez chwilę, a potem uśmiechnęła się. - Tak - odparła, kładąc dłoń na jego piersi. - Ta chwila. Ona jest na zawsze.

- Czy wiesz, co znaczy na zawsze? - spytał cicho. Mia milczała przez chwilę, a potem uśmiechnęła się. - Tak - odparła, kładąc dłoń na jego ...

- Podarowałeś coś Krzykowi Uthu - powiedziała Caryca łagodnie. - On dał ci za to swoją łzę, Fhar'al Brunkur. Widziałam obrazy tego zdarzenia w twoich oczach, kiedy leżałeś w gorączce. Widziałam las w płomieniach, stolicę Innoświata, zielonego kobolda... i dziewczynę o ciemnych włosach i szukających oczach. Wielokrotnie ją widziałam. Kim ona jest? Jak rozświetlony snopem światła z latarni morskiej rozbłysnął w diamencie obraz, który sprawił, że wszystkie inne zbladły. To była Mia, w tamtej chwili, kiedy odwróciła się w stronę Grima, gdy rozdzielili się w piwnicach Łowcy. Przeszła już przez drzwi, ale zanim się oddaliła, raz jeszcze się obejrzała, myśląc, że on tego nie zauważy. Grim dostrzegł jednak jej spojrzenie, w którym było tyle tęsknoty, miłości i lęku, i za to ją kochał, za to, że miała takie właśnie oczy i że umiała tak na niego patrzeć. - Moim życiem - odparł. - Dotarła do mnie w ogniu Feniksa, przedarła się przez wszystkie Cienie i ognie. Grim odwrócił się, bo nie mógł już dłużej znieść spojrzenia Mii. Wiedział, że jego słowa są zgodne z prawdą, ale pamiętał też, jak cichy był jej głos, prawie niesłyszalny, a za to z jaką mocą porwało go wezwanie Fhar'al Brunkura. Wzdrygnął się lekko, czując na skórze kosmyk włosów. To Caryca pochyliła się w jego stronę, a jej włosy niby dym musnęły jego dłoń. - Kochasz ją - powiedziała tak cicho, jakby wypowiedziane głośniej słowa mogły się rozprysnąć na kawałki i poranić jej wargi. Grim skinął ledwie dostrzegalnie głową. - Bardziej niż cokolwiek innego.

- Podarowałeś coś Krzykowi Uthu - powiedziała Caryca łagodnie. - On dał ci za to swoją łzę, Fhar'al Brunkur. Widziałam obrazy tego zdarzenia...

- Wy, ludzie, macie prawo się bać. Powinniście jednak być dostatecznie mądrzy, żeby wiedzieć, kiedy można, a kiedy nie. Ponieważ strach może być i jednym i drugim: obroną i paraliżem. A potem spojrzał na Jaro i jego głos stał się równie lodowaty jak wyraz jego twarzy. - Ignorancja natomiast zawsze jest jednym i tym samym - powiedział. - Głupotą.

- Wy, ludzie, macie prawo się bać. Powinniście jednak być dostatecznie mądrzy, żeby wiedzieć, kiedy można, a kiedy nie. Ponieważ strach może...