Tego się, przyznam, nie spodziewałam.
Fabuła tej krótkiej powieści stanowi zaledwie tło do przemyśleń na temat powinności duchowych człowieka.
Główny bohater to zapracowany człowiek, który żyje z dnia na dzień, bez celu i sensu. Od czasu do czasu pozwala sobie na romans.
Po nieudanej próbie samobójczej i spotkaniu z Atmą postanawia przekreślić przeszłość i zacząć krzewić dobro.

"Atma" jest pozycją, która mnie nie przekonuje. Wiele tu kaznodziejstwa, dziwacznych dialogów, niepojętych wyborów, przerw w fabule, co z pewnością buduje swoisty nastrój niedopowiedzenia, lecz mnie nuży.
Dziwi także namnożenie nieudanych małżeństw, romansów, narzucających się kobiet - i przejście nad tym do porządku dziennego. Ani słowa oceny.

Rodziewiczówna zdaje się mówić, że to atma, jednostkowa dusza, ma dążyć do doskonałości, nie zważając na brud świata, że innych należy wspomóc, a nie oceniać, nawet jeśli popełnili zbrodnię.
Ale nie jest w tym przekonująca, w dodatku - a to już poważny zarzut - momentami prowokuje do wzruszenia ramionami czy uśmiechu niedowierzania.

Moim zdaniem nie udała się ta pisarce ta książka. Być może dlatego, że trudno opisać ścieżki ludzkiej duszy, a próby uczynienia tego w literaturze popularnej skazane są na porażkę.

Tego się, przyznam, nie spodziewałam.
Fabuła tej krótkiej powieści stanowi zaledwie tło do przemyśleń na temat powinności duchowych człowieka.
Główny bohater to zapracowany człowiek, który żyje z dnia na dzień, bez celu i sensu. Od czasu do czasu pozwala sobie na romans.
Po nieudanej próbie samobójczej i spotkaniu z Atmą postanawia przekreślić przeszłość i zacząć krzewić...