Obietnica

Każdy autor ma swój niepowtarzalny styl i tak samo każdy czytelnik ma swój wyrobiony gust. Ot, niby rzecz oczywista, ale jakże ważna, by mogła powstać więź między danym autorem a czytelnikiem. Jeśli takiej więzi nie będzie, jeśli styl autora nie przypadnie nam do gustu lub nie potarga naszymi emocjami lub wyobraźnią, wówczas bardziej skłonni jesteśmy wyszukiwać mankamenty w danej powieści i z góry zakładamy, że reszta pozycji autora może być na podobnym poziomie. Jednak jeśli więź łącząca książkę i czytelnika będzie silna, wówczas nawet przy słabszych pozycjach autora po prostu będziemy przymykać oko na niedościgłości i dalej będziemy z ochotą oczekiwać na kolejne powieści.

Z twórczością Cobena jest podobnie. Możemy go polubić, bądź też nie. Powieści przepełnione humorem, czasami ironicznym, zagadki o różnym stopniu zawiłości, zazwyczaj zaskakujące zakończenia czy też zwroty akcji. To tylko niektóre z elementów, które mogą przyciągnąć do twórczości Harlana Cobena. Jeszcze jednym znakiem rozpoznawczym jest łagodny poziom thrillerów. Autor nie epatuje bestialstwem, czy też hektolitrami krwi wylewającymi się co kilka stron. Jego powieści nie są strasznie skomplikowanymi thrillerami natury psychologicznej, chociaż kilka zawiłych ma w swym dorobku. Owszem morderstwo jak to w thrillerach bywa się pojawia, lecz nie przeraża czytelnika swym okropieństwem. Coben poprzez dosyć łagodne thrillery nie tylko dociera do szerszej rzeszy czytelników, ale wypełnia jeden z aspektów literatury, czyli sprawia przyjemność z samej czynności czytania, tudzież dostarcza rozrywki.

Jak na wstępie wspomniałem, styl danego autora można polubić bądź też nie. Bądźmy szczerzy powieść „Obiecaj mi” bardziej skierowana jest do stałych czytelników twórczości autora lub osób, które preferują jego styl niż tzw. starych wyjadaczy kryminałów. Pod względem kryminalnym kolejna powieść z udziałem Myrona Bolitara w porównaniu do poprzednich wypada dosyć przeciętnie, nie tylko nie uświadczymy zaskakujących zwrotów akcji, lecz poziom zawiłości intrygi okazuje się dosyć prosty. Jednym słowem „Obiecaj mi” nie zaszokuje swych czytelników. Jednakże jeśli szala kryminalna opadła w dół to inna musiała pójść w górę. Otóż powieść nie tylko przepełniona jest wątkami obyczajowymi bohaterów, ale również rozważaniami natury moralnej czy też autoanalitycznymi rozmyślaniami.

Sześć lat. Tyle czasu minęło, odkąd Myron po raz ostatni grał rolę bohatera. Przez ten okres ani razu nie miał w ręku broni, nikt mu nie groził, a żaden z jego klientów nie został zamordowany. U boku nowej dziewczyny prowadzi spokojne i uporządkowane życie, zaś jego psychopatyczny przyjaciel Win, nie musi, jak niegdyś, ratować mu życia. Niestety, to co dobre, dobiega właśnie końca. A wszystko za sprawą jednego nocnego telefonu od przerażonej nastolatki. Spełniając swoją obietnicę, Myron jedzie po Aimee i odwozi ją do domu koleżanki na przedmieściach. Dziewczyna wysiada z samochodu i znika w ciemnościach. I przepada bez śladu.

Fabularnie między wydarzeniami w „Najczarniejszym strachu” a wydarzeniami w „Obiecaj mi” mija sześć lat. Autor co kilka stron uchyla rąbka tajemnicy, co przez ten czas wydarzyło się w życiu naszych bohaterów. Oczywiście jest to istotne z punktu widzenia stałych czytelników, natomiast osobom, którym niniejsza powieść jest jedynie chwilową przygodą takie informacje nie wniosą nic istotnego w zrozumieniu fabuły. Jednakże wracając do tej kwestii, ewidentnie widać, że tak samo jak literacko dojrzewa autor, tak samo jego bohaterowie przechodzą wewnętrzną przemianę. Cóż, wraz z wiekiem zmienia się punkt patrzenia na pewne sprawy. Owszem jak zawsze otrzymamy dawkę ironicznego, a nawet sarkastycznego humoru w nietypowych sytuacjach. Jak zawsze dialogi między Myronem oraz Winem niejednego z nas przyprawią o uśmiech na twarzy. Jak zawsze nasz bohater będzie za wszelką cenę dążył do prawdy. Jednak mimo tego wszystko czytelnik podświadomie zaczyna odczuwać, że nasi bohaterowie są bardziej dojrzali, a czasem ich czarny humor wydaje się napisany nad siłę. Również większe skupienie uwagi w tzw. warstwie obyczajowej na kwestie dotyczące moralności oraz wyborów jakich dokonujemy w życiu, wskazuje nam, że jest to jedna z dojrzalszych powieści z cyklu o Myronie Bolitarze.

W poprzednich częściach cyklu autor skupiał się na jednej z dziedzin sportu, wokół której rozgrywała się pośrednio lub bezpośrednio akcja powieści. Owszem jest to zrozumiałe, gdy weźmiemy pod uwagę fakt, że nasz bohater jest byłym sportowcem prowadzącym agencję sportową. W przypadku „Obiecaj mi” autor odchodzi od tej konwencji, jakby chciał nam dobitnie pokazać nie tylko zmiany jakie zaszły w życiu bohaterów, ale również w jego stylu. Wracając do fabuły. Po pierwszych stu stronach można odnieś wrażenie, że autor zamiast thrillera zaserwował nam powieść obyczajową, gdyż praktycznie nic się nie dzieje pod względem kryminalnym. Dopiero od setnej strony książka nieśmiało zaczyna zmierzać we właściwym kierunku, a żywsza akcja uwidacznia się od połowy powieści.

W samej kwestii kryminalnej. No cóż, drodzy współczytelnicy, thriller Cobenowi pod tym względem wyszedł dosyć przeciętny. Autor prowadzi czytelników od punktu a do punktu b. Nie ma ślepych uliczek, fałszywych tropów, o zawiłości intrygi nie możemy mówić, nie ma jakiegoś szatańskiego przeciwnika a iście misterny plan nie istnieje. Czyżby autor pomylił gatunki? Nie ma szokującego otwarcia powieści, zasadniczych zwrotów akcji praktycznie też nie, rozwiązanie zagadki tkwi w przeszłości, ale raczej tej nie odległej, nawet nadzieja na przysłowiowego trupa gaśnie. Drodzy współczytelnicy, nie martwcie się trup się pojawi, ale dopiero pod koniec powieści. Wszystkie te cechy, o których napisałem są przeciwieństwami tych, do których przyzwyczaił nas autor w swych poprzednich powieściach. Jeśli miałoby to być nowe otwarcie, to dosyć nieudane. Owszem być może tożsamość fabularnej osoby odpowiedzialnej za to wszystko może wywołać lekkie zaskoczenie, lecz szlachetność celu jaki jej przyświecała plus dotychczasowa przeciętność fabuły sprawiają, że zakończenie jest nijakie oraz przekombinowane.

Praktycznie można zadać pytanie o czym jest ta powieść? Jeśli nie thriller to co? Chyba jest to powieść o tym jak często podejmowane przez nas decyzje wpływają nie tylko na nas samych, ale również osoby z naszego otoczenia. Każda akcja wywołuje reakcje, tak samo jest z naszymi decyzjami, lecz nie wiemy jak to wpłynie na życie nasze i innych. Nie tylko te trudne i poważne dylematy, ale również błahe sprawy mogą wpłynąć na naszą przyszłość. Z drugiej strony „Obiecaj mi” traktuje o młodzieńczych latach w dwojaki sposób. Z jednej strony młodzi ludzie muszą dokonywać we wczesnych latach wyborów, które mogą przeświadczyć o dalszych latach ich życia, sami jeszcze nie w pełni doświadczając uroków życia. Z drugiej strony żyją pod presją oczekiwań, czyli – dobra szkoła, dobre studia, dobra praca – oczekiwań, które czasami z góry są narzucone prze co nie mogą żyć tak jak chcą. Widać pewien paradoks naszej cywilizcji – od młodych ludzi oczekuje się podjęcia ważących o ich dalszym życiu decyzji, jednocześnie pozbawiając ich wybrania innej drogi niż ta oczekiwana przez społeczeństwo.

Podsumowując, obietnice można zarówno dotrzymać, ale również złamać. Coben w swej powieści popełnił oba te czyny. Złamał obietnicę dobrego thriller, gdyż otrzymaliśmy przeciętny, lecz dotrzymał słowa w kwestii poruszenia tematów dotyczących naszych wyborów jakich dokonujemy w życiu.

Obietnica

Każdy autor ma swój niepowtarzalny styl i tak samo każdy czytelnik ma swój wyrobiony gust. Ot, niby rzecz oczywista, ale jakże ważna, by mogła powstać więź między danym autorem a czytelnikiem. Jeśli takiej więzi nie będzie, jeśli styl autora nie przypadnie nam do gustu lub nie potarga naszymi emocjami lub wyobraźnią, wówczas bardziej skłonni jesteśmy...