Początek książki wydał mi się... dziwny i trochę niezrozumiały. Cały czas zastanawiałam się, czy wydarzenia faktycznie się rozgrywają w realnym świecie, czy to tylko fantazja albo gorączkowe majaki bohaterki.
Po kilkudziesięciu stronach moja cierpliwość została nagrodzona - akcja wskoczyła na właściwe tory i od tej pory było coraz ciekawiej, coraz bardziej intrygująco i zaskakująco.

Powieść Grosmana to dla mnie pełne wrażliwości, głęboko przejmujące studium macierzyństwa, które na długo zapada w pamięć.
Wędrówka, jaką wraz z dawnym kochankiem odbywa bohaterka, staje się pretekstem do snucia wspomnień, głównie na temat synów, z których jeden znów bierze udział w wojnie.
Matka, ogarnięta nieustannym lękiem o młodsze dziecko, wraca myślami do czasów ciąży, porodu, pierwszych lat macierzyństwa oraz skomplikowanych relacji z byłym mężem i kochankiem.

"Tam, gdzie kończy się kraj" to również powieść o wielkiej, ale trudnej miłości, o przyjaźni i poświęceniu, o okrucieństwach wojny...

Duże wrażenie robi na czytelniku stopniowo narastające napięcie. Od początku wiemy, że bohaterowie mają za sobą bolesne, wstrząsające doświadczenia, jednak nie wiemy dokładnie, co przeżyli. Ich dramaty odsłaniane są powoli, aż do ostatnich stron, cały czas budząc niepokój i podsycając ciekawość odbiorcy.

Polecam wszystkim, którzy lubią niebanalne opowieści i szukają w literaturze czegoś więcej niż tylko rozrywki.

Początek książki wydał mi się... dziwny i trochę niezrozumiały. Cały czas zastanawiałam się, czy wydarzenia faktycznie się rozgrywają w realnym świecie, czy to tylko fantazja albo gorączkowe majaki bohaterki.
Po kilkudziesięciu stronach moja cierpliwość została nagrodzona - akcja wskoczyła na właściwe tory i od tej pory było coraz ciekawiej, coraz bardziej intrygująco i...