Długo nie sięgałam p tę książkę z uprzedzenia. Wyobrażałam sobie, że będzie to obowiązkowy romans (może w wydawnictwie poradzą, żeby się "czytało") i stos niechcianych kociąt, nad którymi wylewa łzy nieradząca sobie bohaterka.
A tu nic z tych rzeczy.
Autorka opisuje, jak zaczęła współpracować z organizacją (na użytek książki pod wymyśloną nazwą CIACH), najpierw pomagając przy komputerze, później tworząc Dom Tymczasowy opieki nad kotami do czasu znalezienia im domów na stałe, aż do jego zamknięcia. Łzy są, ale tylko na pierwszych stronach, relacja jest szczera i w sumie rzeczowa. "Niewystarczająca" emocjonalność została poddana krytyce w recenzjach, nawet mniej na LC, bo w jakiś blogach posypały się na autorkę gromy za "brak entuzjazmu". A mnie się podobało i uważam to za zaletę.
Już w połowie książki sprawdzałam w internecie, co to za organizacja i czemu autorka sugeruje na początku książki, że niemal jedyna, która postawiła sobie za cel sterylizację kotów miejskich, bo mnie się wydaje, że prawie wszystkie fundacje tym właśnie się zajmują. Dobrze, że autorka utrzymuje długo anonimowość organizacji, w ten sposób przekaz jest bardziej uniwersalny, ale że zdradza w podziękowaniach, o czym napisała, pozwolę sobie wyjaśnić, że chodzi o warszawską Koterię/ARGOS. Koteria (sprawdzałam) ma świetnie zaplanowaną stronę internetową i jasny przekaz. Poza tym koty miejskie są do opanowania, tylko domy nie są, gdzie wciąż ludzie swoich kotów nie sterylizują, rozmnażają, wyrzucają małe i duże, a najlepszym wypadku rozdają przypadkowym osobom. I populacja się mnoży (i zwiększa bezdomność).
Podobało mi się, że autorka nie roztkliwia się nad ślicznymi małymi kociętami przyjętymi do domu (bo najłatwiej), tylko docenia koty dorosłe, nie manipuluje emocjami i że ogólny wydźwięk książki jest optymistyczny, za co daję dodatkową gwiazdkę.

Długo nie sięgałam p tę książkę z uprzedzenia. Wyobrażałam sobie, że będzie to obowiązkowy romans (może w wydawnictwie poradzą, żeby się "czytało") i stos niechcianych kociąt, nad którymi wylewa łzy nieradząca sobie bohaterka.
A tu nic z tych rzeczy.
Autorka opisuje, jak zaczęła współpracować z organizacją (na użytek książki pod wymyśloną nazwą CIACH), najpierw pomagając...