Frank Sinatra, narwaniec, konus, patyczak, skwarek. Co on w sobie takiego miał? No bo przecież musiał czymś emanować skoro szalały za nim nie tylko zwykłe śmiertelniczki z Niujorku czy Osaki ale wszystkie te Avy Gardner, Marilyny Monroe, Mie Frarrow (ta to akurat dziwaczka, przecież była też żoną Woodego Allena) i inne Judy Garlandy. Słaniały się na jego widok, mdlały, znowu się podnosiły, wpatrując się w niego rozanielonym wzrokiem. Damski trup ścielił się gęsto. Nooo, a Pan GŁOS nie pozostawał obojętnym na niewieści czar. Korzystał, korzystał i czerpał pełnymi garściami. Podobno, bo Pani Sinatra IV o tym jakoś nie wspomina. Przed tak, ale po… jakoś milczy, pisze tyle aby z tego niewiele wynikało.

Pani Barbara Sinatra w ogóle przedstawiła taki obraz swojego męża w jaki sama chciałaby wierzyć, ale nawet jej nie za bardzo się to udaje. Swój związek z wielkim hulaką i kobieciarzem, który nawet na chwilę nie rozstawał się ze szklanką Jacka Daniel’sa a papieros stanowił integralną część kącika jego ust, opisuje w landrynkowych barwach. Jako czas wiecznej zabawy (o w to akurat nie wątpię) i romantycznych uniesień, miłości, cudowności, radości … no po prostu można (przepraszam za kolokwializm) rzygać tęczą.

Jeśli z tej biografii zeskrobie się grubą warstwę lukru a część się dopowie, to wyłoni się obraz człowieka z krwi i kości, nerwusa, perfekcjonisty, uparciucha, utalentowanego aktora i piosenkarza, altruisty, przyjaciela ale i pijaka oraz utracjusza. Włocha całą gębą. Rozpuszczonego Włocha.

I jeszcze obraz samej siebie, jaki serwuje nam Pani Sinatra. Gdybym pisała swoją biografię też bym przedstawiła się w tym świetle. Jako osobę skromną ale nie pominęłabym żadnej ze swoich licznych zalet. Byłabym przeciętną dziewczyną ale z jakże liczną rzeszą wielbicieli, zadziwioną powszechnym zachwytem, tą adoracją. W książce wszystkim bym wybaczała, z każdym bym się przyjaźniła, śmiałabym się ciągle i do rozpuku a Sinatra nie mógłby się beze mnie obejść (Sinatra? skąd przy mnie Sinatra? wolałabym już np. … yyyyyy…:)

Uwielbiam Franka Sinatrę jako piosenkarza i aktora. Cieszę się też, że poznałam go też troszkę jako człowieka choć obraz, który mi się wyklarował odbiega od tego prezentowanego przez jego małżonkę. No cóż, znała go lepiej:)

I've got you under my skin …

Frank Sinatra, narwaniec, konus, patyczak, skwarek. Co on w sobie takiego miał? No bo przecież musiał czymś emanować skoro szalały za nim nie tylko zwykłe śmiertelniczki z Niujorku czy Osaki ale wszystkie te Avy Gardner, Marilyny Monroe, Mie Frarrow (ta to akurat dziwaczka, przecież była też żoną Woodego Allena) i inne Judy Garlandy. Słaniały się na jego widok, mdlały,...