W trzecim tomie przygód Sydney i Adriana nie możemy narzekać na brak akcji, która pędzi z zawrotną prędkością już od pierwszych stron. Dodajmy, że ułożona dziewczyna zaczyna samodzielnie myśleć, nie tylko przez pryzmat doświadczeń innych Alchemików. Ma coraz więcej pytań, lecz nie ma nikogo, kto chciałby jej na nie odpowiedzieć, zaczyna więc sama drążyć. A któż inny może udzielić jej satysfakcjonujących odpowiedzi niż buntownik (stąd druga męska twarz na okładce)? Olbrzymim wsparciem jest dla niej, nie kto inny jak Adrian Iwaszkow, którego względy odrzuca, mimo że wampir wyznaje jej miłość. Ostatnio w literaturze spotykam sytuacje, w których to bohaterka rozpływa się nad bohaterem, a nie odwrotnie, lecz wbrew pozorom, Adrian zamiast przypominać ciepłą kluchę, nadal jest tym samym przystojnym, wyluzowanym sobą, za co dziękuję Pani Mead, bo jego straty nie zniosłabym! Ale fanki tej pary, nie załamujcie rąk! Przecież nie powiedziałam, że ona jest całkowicie oschła i kompletnie go ignoruje. Otóż mamy tu kilka całkiem przyjemnych scenek, które powinny nas zadowolić aż do wydania kolejnej, czwartej już części Kronik Krwi. "Sydney: Jesteś pijany.
Adrian: Nie jestem. Gdybym był, nie byłoby mnie tu. I naprawdę, to dość dobrze, skoro wypiłem czterech Białych Rosjan.
Sydney: Białych co?
Adrian: To drink. Możesz myśleć, że nie jestem za czymś, co się tak nazywa - wiesz, biorąc pod uwagę moje doświadczenia z Rosjanami. Ale one są zaskakująco dobre! Drinki, nie Rosjanie. I mają w sobie słodki likier. To może być drink, na który czekałaś całe życie!
Sydney: Likier nie smakuje jak kawa, więc nawet nie zaczynaj."

W trzecim tomie przygód Sydney i Adriana nie możemy narzekać na brak akcji, która pędzi z zawrotną prędkością już od pierwszych stron. Dodajmy, że ułożona dziewczyna zaczyna samodzielnie myśleć, nie tylko przez pryzmat doświadczeń innych Alchemików. Ma coraz więcej pytań, lecz nie ma nikogo, kto chciałby jej na nie odpowiedzieć, zaczyna więc sama drążyć. A któż inny może...