Miałam 1o lat kiedy po raz pierwszy zetknęłam się z Anią, podrzuciła mi ją starsza koleżanka, otworzyłam pierwszą stronę i odpłynęłam. Jeszcze do dziś dźwięczy mi w uszach pierwsze zdanie książki:"Dworek pani Małgorzaty Linde stał w tym właśnie miejscu, gdzie wielki gościniec, prowadzący do Avonlea, opadał w dolinę otoczoną olchami i porosłą paprociami, przez którą przerzynał się strumyk mający swe źródło het, daleko w lasach otaczających dwór starego Cuthberta". Pamiętam radość jaka mnie ogarniała, chyba powoli wtedy zaczynałam odkrywać radość czytania i magię książek, które potrafią tak pochłonąć, że zapomina się o całym świecie.
Taka była dla mnie Ania, choć bohaterka zupełnie nieżyciowa na dzisiejsze realia, z jej wybujałą wyobraźnią i nieustającą radością życia. Ale może właśnie to sprawiło, że do tej książki wracałam nie raz, już nawet nie pamiętam ile razy czytałam te powieść, wiem, że jedna z moich pierwszych kopii się rozpadła i musiałam zakupić drugą.
Ania była lekarstwem na smutki i nudę, oderwaniem się od rzeczywistości. Można było się zanosić ze śmiechu od historii z zafarbowanymi na zielono włosami czy połamaną tabliczką. Magia tej książki nigdy nie gaśnie, a cała seria kurzy się dalej na półkach z książkami.

Miałam 1o lat kiedy po raz pierwszy zetknęłam się z Anią, podrzuciła mi ją starsza koleżanka, otworzyłam pierwszą stronę i odpłynęłam. Jeszcze do dziś dźwięczy mi w uszach pierwsze zdanie książki:"Dworek pani Małgorzaty Linde stał w tym właśnie miejscu, gdzie wielki gościniec, prowadzący do Avonlea, opadał w dolinę otoczoną olchami i porosłą paprociami, przez którą...