Nie każdemu dane jest, by ulotne niczym mgła poetyckie słowo uchwycić i zatrzymać i wyrazić nim niewyrażalne. tym bardziej kiedy dotyczy to tak delikatnej i wrażliwej materii jaką jest miłość w rożnych swych odsłonach. Jak pokazać jej codzienne, zwykłe-niezwykłe oblicza, jak opisać tkwiącą w niej głębię i jednocześnie nie popaść w dwie skrajności, albo w nadmierny patos i ckliwość wznieść ja ponad obłoki, gdzie dostępna staje się tylko aniołom, albo obrać ją z blasku i nagą wystawić na zniewagi. Jak uchwycić ją w jej istocie, tak by niczego nie pominąć, a żeby też niczego, co ją określa nie zabrakło. Są tacy poeci i takie myśli w słowa ujęte, które poruszają najgłębszą stronę duszy, które niepokoją, ale nie po to, by straszyć czy wywołać lęk, ale żeby ciarki po skórze chodziły w takim pozytywnym dreszczu oczek wiania i niepewności, jaki towarzyszy nam, gdy oczekujemy i spodziewamy się czegoś miłego i radosnego, o czym wiemy, że będzie niespodzianką, którą chcemy. Można pisać o tym co odległe i niezwykłe, to zawsze cieszy i krzepi, emocje nam rosną, w końcu ideały, to coś, co nas uskrzydla, Ale można też pozostać w obrębie spraw codziennych, tych najzwyklejszych, i to może nas jeszcze bardziej poruszyć. Szczególnie, jak uda się dotknąć czułych punktów. Ksiądz Szymik tak ma. Kilka wydawałoby się najprostszych słów, które wiąże ze sobą w taki sposób, że najzwyklejsze, najcodzienniejsze przeżycia nabierają nowego znaczenia i sensu. Przestajemy się bać, uchodzi z nas lęk jak powietrze z balonu, już nie musimy, już możemy być spokojni, bezpieczni, Słowo, które jak płaszcz otacza nas swym blaskiem i ciepłem. Takie są jego rodzinne wiersze. Przesycone miłością, niczym nie zafałszowaną, szczerą, prawdziwą, codzienną, zwykłą. Pochodząca z domowego podwórka, od naszych rodziców, bliskich, przyjaciół. Nie wstydzącą się swych relacji z tymi, którzy nas otaczają. Nawet jak rożnie układa się nasze życie. Jeśli wszystko osadzone jest na właściwym fundamencie, a tym fundamentem jest rodzina, to żadne wiatry ani burze nie będą w stanie tego domu przewrócić. Taka siła płynie z tych słów i takie jest ich przesłanie. A jeśli w tym domu mieszka Bóg to i wszelkie po ludzku nie do przezwyciężenia sprawy również znajdują szanse swego rozwiązania. Szymik, jak malarz pędzlem tworzy obraz, tak słowem tka pajęczynę, która otacza nas, ale nie by nas ograniczyć, tylko byśmy dostrzegli w niej wolność i piękno. Tym jest poezja, pajęczyną słowa, błyszczącą o poranku kroplą rosy. Zachęcam do tego poetyckiego spotkania.

Nie każdemu dane jest, by ulotne niczym mgła poetyckie słowo uchwycić i zatrzymać i wyrazić nim niewyrażalne. tym bardziej kiedy dotyczy to tak delikatnej i wrażliwej materii jaką jest miłość w rożnych swych odsłonach. Jak pokazać jej codzienne, zwykłe-niezwykłe oblicza, jak opisać tkwiącą w niej głębię i jednocześnie nie popaść w dwie skrajności, albo w nadmierny patos i...