Szpiedzy raczej średnio mnie interesują. Długo miałam przed oczami wymuskanego Bonda… James’a Bonda… a ja od zawsze wolałam nieco „głośniejsze” i bardziej „krwiste” historie, i raczej prosta ciekawość popchnęła mnie do sięgnięcia po tę książkę. Nie to, by akcje agencji wywiadowczych nie mogły przyprawić o ciarki na plecach nawet najtwardszych. Po prostu wolę bardziej otwartą walkę, niż tę prowadzoną ukradkiem i po kątach. Jakkolwiek by nie była efektywna, wydaje mi się brudna i pozbawiona honoru. Może jestem po prostu naiwna? Pewnie tak. W końcu szpiegostwo to drugi najstarszy zawód świata i to znacznie mniej uczciwy od pierwszego – co zauważają również autorzy książki „Sylvia. Abentka Mossadu” czyli Ram Oren i Moti Kfir.

O Sylvii Rafael powstały nie małe legendy. Okrzyknięta najlepszą agentką Mossadu, ma na swoim koncie kilka „dobrych” uczynków. Poznajemy jej życie od czasów, gdy była tylko dziewczyną pełną ambicji i marzeń, aż po jej śmierć. Szukanie swojej drogi, spełnienie się w roli szpiega izraelskiego wywiadu, akcje, namiętności, poświęcenia. Wzloty i upadki. Życie i śmierć.

Jeden z autorów książki, Moti Kfir, również był agentem, w dodatku zwierzchnikiem Sylvi, co trochę tłumaczy mi tych kilka potężnych „ale”, które mam do tej książki. Wszyscy pragniemy być dobrze zapamiętani. Ludzie narażający swoje życie dla dobra kraju oprócz potrzeby czynienia czegoś dobrego, muszą mieć w sobie także i pewną dozę niezaspokojonej ambicji i kultu superbohatera rozpamiętywanego przez kolejne pokolenia. I myślę, że ta książka jest swoistym podręcznikiem patriotyzmu dla wszystkich chętnych wspomóc szeregi agencji. Co mam na myśli?

Wszystko w historii Sylvi jest albo czarne, albo białe. Nigdy nic, ani nikt nie zdaje się szary. Może być albo dobry, albo zły. I zgadnijcie jaka jest Sylvia i jej osławiona na całym świecie agencja oraz pracujący dla niej ludzie. Czytając miałam wrażenie, że mam w rękach tanią powieść, a nie historie kobiety, która przecież naprawdę żyła, naprawdę była agentką i naprawdę zrobiła kilka dobrych rzeczy. Być może nawet jej intencje były tak czyste, jak twierdzi ta książka? Nie wiem. Przez tą prostotę w kwestiach dobra i zła, słuszności i błędności – straciła swoją wiarygodność.

To żadna historia agentki Mossadu. Żadne większe ujawnianie sekretów „najskuteczniejszej agencji wywiadowczej świata”… To bajka tak sztucznie podkręcona chwytnymi hasłami, że nawet przy wielu wysiłkach z mojej strony, nie potrafię pozbyć się ze swojego tonu tej odrobiny sarkazmu, która przylepiła się do moich palców i nieodmiennie pomaga wystukiwać kolejne litery…

I chyba na tym zakończę. Być może nawet obrażę się na śmierć i nie dam tej książce żadnej oceny?

Podsumowując; tak, cóż… Ja naprawdę nie lubię, kiedy w podobnych książkach autor mi narzuca, co mam myśleć, czuć i jak budować swoje spostrzeżenia. Gdzie widzieć dobro, gdzie zło i co uważać za „zło konieczne”, a co za zaledwie inny rodzaj terroryzmu. To byłaby naprawdę genialna historia, gdyby autorzy trzymali się faktów, a nie bawili się w podniosłe opisy uczuć Sylvi. Skąd niby o nich wiedzieli? No tak, zapomniałam… Mossad najskuteczniejsza agencja wywiadowcza wie wszystko. Ach, i przecież agenci prowadzący również wiedzą o swoich agentach wszystko. Oni w ogóle wiedzą wszystko.

Strach się bać ;)

No dobrze, nie będę taka - moja ocena: 4/10 Ani to literatura faktu, chyba, że „faktu”, ani powieść szpiegowska. Nie wiem co to jest, ale choć czytanie samo w sobie nie bolało, to raczej wywołało u mnie tylko irytacje ^^

----
http://vegaczyta.blogspot.com/

Szpiedzy raczej średnio mnie interesują. Długo miałam przed oczami wymuskanego Bonda… James’a Bonda… a ja od zawsze wolałam nieco „głośniejsze” i bardziej „krwiste” historie, i raczej prosta ciekawość popchnęła mnie do sięgnięcia po tę książkę. Nie to, by akcje agencji wywiadowczych nie mogły przyprawić o ciarki na plecach nawet najtwardszych. Po prostu wolę bardziej...