„Jaki to księżyc? Nie jasny, promienisty, szczęściem na wskroś przeszywający, o nie. Och, przyciąga, skamle i świeci w tandetnej, dogasającej imitacji tego, co czynić powinien, ale brak mu wigoru.”
Dexter urzeka, przyciąga, i pozwala się polubić. – rzekłem szeptem do samego siebie, zaraz po przeczytaniu książki „Dylematy Dextera”.
Jak możemy wyczytać z opisu bohater zaopatrzony w Mrocznego Pasażera, swój własny „cień”, wymierza sprawiedliwość, seryjnym mordercom, zwyrodnialcom, potworom – nazwałbym ich pechowcami, ponieważ trafili w ręce sumiennego pracownika policyjnego laboratorium.
Gdy Dexter traci w nieoczekiwanym momencie swojego druha, przyjaciela i drugie ja, które jest jego wewnętrznym głosem, zaczynają się dziać dziwne rzeczy...
Trafiłem na tą powieść w bibliotece, i gdy zacząłem czytać opis, przypomniały mi się różne filmy o psychopatach, którzy zabijają, a w ich głowie odzywa się głos, który namawia, szepcze, ale tak naprawdę jest wytworem wyobraźni przedstawionej postaci. Właśnie w ten sposób myślałem o Dexterze.
Zaletą książki, jest na pewno to, że sporo czytamy opisów tego co się dzieje, jak wygląda sytuacja i innych czynników, które prowadzą do tego co się stanie. Autor opisał tytułowego bohatera jako kogoś kto udaje człowieka, ale nim nie jest. Ma ludzką postać, ale tak naprawdę nie jet skory do prawdziwych uczuć i musiał się ich nauczyć, żeby uzyskać dobry kamuflaż. Oczywiście przy lekturze, możemy zaobserwować pewne zmiany zachodzące w Dexterze samotnym, które możemy określić, jako poddawanie się emocjom.
Styl jakim pisze autor jest dla niego bardzo charakterystyczny i bardzo chętnie przeczytam kolejne książki tak napisane, ponieważ jest to bardzo przyjemna sprawa lekko jak bryza przeskakiwać z kartki na kartkę, od której ciężko się oderwać, więc czytałem do późnej nocy - o ile nie nazwać tego rankiem – co spowodowało, że nie nauczyłem się na ważny sprawdzian.
Gratuluję panu Lindsay świetnego pomysłu i przekształcenia całego pomysłu, który opisałem wcześniej. Ciekawie na tle całej reszty głosów wewnętrznych, wypada Mroczny Pasażer, który żyje własnym życiem a nie jest tylko wytwarzany przez wyobraźnię chorego psychicznie bohatera.
Aby nie wzbudzać żadnych uniesień, powiem od razu, że potępiam zabójstwa, ale coś w rozumowaniu Dextera sprawiało, że można mu zaufać. Oczywiście, to także zasługa autora, wytworzyć wobec zabójcy, seryjnych zbójców aurę dobra.
Akcja toczy się w odpowiednim tempie, wprowadzając w stan płynności, prześlizgujemy się z jednej sceny na drugą, nawet tego nie zauważając. Jej głównymi elementami są makabryczność, szok oraz „ciemność” opisanej duszy.
Tekst jest naszpikowany, kąśliwymi uwagami dodawanymi w myślach oraz zabawnymi dialogami.
Nie było chyba rozdziału, w którym ja sam nie uśmiechnąłbym się lub nie roześmiał.
Jedyny, malutki, malusieńki mankament to to, że było krótko, niecałe trzysta stron, na pewno dla niektórych będzie odpowiednia ilością, ale dla mnie to stanowczo zbyt szybko zakończona książka. Wiem dobrze, że gdyby dołożyć do tego pomysłu kolejne sto stron, byłoby już nudno, ale w głębi umysłu odczuwam coś na kształt nienasycenia, co powoduje u mnie chęć sięgnięcia po coś jeszcze z podobnego gatunku. O tak, to nadchodzi, ten księżyc woła, a ja chętnie sięgnę po kolejną krwawą okładkę.

„Jaki to księżyc? Nie jasny, promienisty, szczęściem na wskroś przeszywający, o nie. Och, przyciąga, skamle i świeci w tandetnej, dogasającej imitacji tego, co czynić powinien, ale brak mu wigoru.”
Dexter urzeka, przyciąga, i pozwala się polubić. – rzekłem szeptem do samego siebie, zaraz po przeczytaniu książki „Dylematy Dextera”.
Jak możemy wyczytać z opisu bohater...