Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Apsara to w większości powieść opowiadająca losy czterech mężczyzn. Na pierwszy rzut oka wszystko ich różni. Pochodzenie, wiek, zajęcia, zainteresowania i cele. Wszystko się zmienia, kiedy pewne wydarzenia wywracają ich świat do góry nogami. Miłość, zemsta, pragnienia, podróże, terroryzm i ucieczka. Czy panowie dadzą radę osiągnąć szczęście i wykonać swoje postanowienia?

Patrzę teraz na tę książkę i nie mogę wyjść z podziwu. Bo kiedy dostałem paczkę z powieścią byłem bardzo usatysfakcjonowany tym, że lektura będzie długa. Było to pierwsze miłe zaskoczenie, ale także w jakimś stopniu lęk, bowiem Apsara, to debiut Pana Marka R. Litmanowicza. Usiadłem i zatopiłem się w kartki. Wszystko zniknęło, było tylko zaskoczenie, poruszenie oraz rozpalenie wszystkich moich zmysłów i pragnień. Każde słowo w książce jest przesycone taką odmiennością, od tego, co miałem ostatnio okazję czytać, że obudziło to we mnie nowe zmysły, ale także utwierdziło w niektórych przekonaniach. Kiedy odłożyłem książkę, byłem szczęsliwy, że miałem okazję ją przeczytać. Śmiało mogę zaliczyć Apsarę do moich ulubionych powieści. A i nawet odważę się stwierdzić, że znajduje się w 8 najlepszych jakie czytałem. Oczywiście nie ma książek w których nie ma sie do czego przyczepić, ale nawet te małe niedociągnięcia nie są w stanie zamazać mojego obrazu na tę historię.

Już sam tytuł był dla mnie fascynujący. Skąd pomysł? Apsara, czyli uosobienie urody i wdzięku, wschodnia tancerka tradycyjnego tańca ku chwale bogów. Bohater, który został moim ulubionym, spotyka właśnie taką apsarę, w której się zakochuje. Dzieje się to w czasie jednej z jego podróży, których w książce nie brakuje. Ważne jest dla mnie, żeby książka miała odpowiednią wartość. Oprócz emocji w powieści znajdziemy także wiedzę o podróżach, religi, czy też historii,

Głównym atutem Apsary - naszej egzotycznej tancerki wśród powieści - jest fabuła. Jest ona niesamowicie ciekawa. Śmiało wciąga czytelnika od samego początku i do końca nie pozwala mu zrozumieć, co zaraz się wydarzy. Kiedy usiądziesz do książki, będziesz wiedział, że to jest to. Już pierwsze kilkanaście stron utwierdziło mnie w przekonaniu, że będę zadowolony, kiedy przewrócę ostatnią kartkę. Apsara to lektura, w której nie brakuje zwrotów akcji i brawury postępującej wraz z kolejnymi rozdziałami. Widać tutaj niesamowitą, chyba wrodzoną dojrzałość pisarza, który nie bawi się w próby pisania, tylko przelewa emocje na papier.

"- Nie możesz kochać apsary bezkarnie. Musisz kochać ją wiecznie."

Jestem nawiedzonym romantykiem, który w każdej książce łąknie miłosnych hitorii. I tym razem każdy, kto szuka takich wątków, nie zawiedzie się. Wieczna miłość, wielka strata, niesamowita walka i bezwzględna zemsta. Już kiedy patrzę na okłądkę powieści, to kojarzy mi się ona ze słowem "miłość", co coraz bardziej utwierdza mnie w przekonaniu, że książka jest super.

Czy kiedy chwytasz książkę i bohaterzy są beznadziejni, to możesz zaliczyć ją do ulubionych? Jeśli chodzi o mnie, to jest niemożłiwe w takim momencie. Muszę pokochać opowieść życia, którejś z postaci, żeby stała się ona częścią mojego myślenia. Tak też stało się kiedy kartkowałem Apsarę. Robert, od samego początku mnie zainteresował. Jego wrodzony hart ducha i zdolność do walki o szczęście zwyciężała wszystko inne. Był gotowy poświęcić bardzo wiele dla swojgo przeznaczenia. Zdolny, pracowity, opiekuńczy, a zarazem gwałtowny i namiętny. W pewnym sensie uosabiałem się z tym facetem przez całą lekturę. Polubiłem praktycznie każdą postać i stwierdzam, że to kolejny wielki plus.

Utrzymuj mnie w napięciu! Nie pozwalaj się oderwać! Z naszą tancerką jest jak z miłością naszego życia. Nigdy nie będziemy w stanie się od niej odczepić. Niestety książkę odkładamy na półkę po przeczytaniu, czego nie robimy z prawdziwą miłością. Od Apsary oderwać się nie mogłem. Strona za stroną. "Wstawię zakładkę na końcu rozdziału, a może jeszcze jeden? Nie, przeczytam jeszcze dwa." I przesówa się moment odłożenia lektury na półkę o kolejne sto stron.

Jest to książka, która wiele może nauczyć. Opowieści o walkach w wiwtnamie i innych plemiennych potyczkach, były chwilowym oderwaniem się od świata spokoju, który mamy za oknami. Uśmiechałem się lekko i dopisywałem na kartce kolejny plus dla Apsary. Różne postawy, różnych religi, odmienność kulturowa. Jedzenie, obrzędy, wychowanie, nastawienie oraz dziedzictwo, tak różne w każdym miejscu świata. Każdy czytelnik, który ma głód podróży, znajdzie dla siebie część opisującą wcześniej wymienione elementy.

Śmiałem się ogromnie z niektórych sytuacji. Opis autora na okładce głosi w pewnym fragmencie: "realista z poczuciem humoru". Jest to bardzo trafne określenie. Bo to święta prawda. Znajdziesz tutaj dla siebie także humor.

Z czystym sumieniem polecam tę książkę każdemu czytelnikowi, który ma ochotę na historię wielkiej miłości, zemsty, walki, ucieczki i spełnienia. Sądzę, że niektórzy starsi ludzie, którzy zostali już ukształtowani i mają sztywne poglądy mogę odebrać tę książkę źle i nie wyciągną z niej tyle co ja. Czas rozluźnić swój umysł i poszerzyć horyzonty.
Lektura jest bardzo wciągająca i zabawna, a do tego ma sporą wartość intelektualną. Będę czekał na kolejną książkę autora, ponieważ właśnie został On jednym z moich ulubionych pisarzy.

Apsara to w większości powieść opowiadająca losy czterech mężczyzn. Na pierwszy rzut oka wszystko ich różni. Pochodzenie, wiek, zajęcia, zainteresowania i cele. Wszystko się zmienia, kiedy pewne wydarzenia wywracają ich świat do góry nogami. Miłość, zemsta, pragnienia, podróże, terroryzm i ucieczka. Czy panowie dadzą radę osiągnąć szczęście i wykonać swoje...

Zabierałem się za Nowicjuszkę w bardzo dziwnym humorze. Miałem mieszane uczuci i nie da się ukryć, musiałem sprawdzić jak pisarka zadziała na mnie, a to dlatego, że opinie widziałem różne. Mogę śmiało powiedzieć, że po kilkudziesięciu stronach wsiąknąłem na dobre.
Pani Canavan pisze bardzo specyficznie. Wyrobiła w sobie coś na kształt magnesu na magię, co najważniejsze jej wyobraźnia została przelana na papier bardzo dobrze.
Bohaterowie są najlepsi. Przywiązujecie się do postaci? Ja tak! Muszę powiedzieć, że lubię Cery'ego, urodzony przyjaciel. Uwielbiam sceny z Soneą, tak ją obdarzyłem szczególnym uczuciem, czuję, że ta postać należy do moich ulubionych.
Wykształciłem w sobie niezwykłą umiejętność. Potrafię utonąć w książce do tego stopnia, że nie zwracam uwagi na to co dzieje się wokół. Tylko ja i tekst, moja wyobraźnia i bohaterowie. Czułem magię w powietrzu.
Najważniejsze to przenieść się do książki razem z postaciami przeżywać ich chwile radości i smutku.
Jdno wiem na pewno. Zapamiętam tą książkę, jak mało którą.
Ba, zapamiętam T.Canavan jako swoją ulubioną autorkę. Bo właśnie tak się stało.

Zabierałem się za Nowicjuszkę w bardzo dziwnym humorze. Miałem mieszane uczuci i nie da się ukryć, musiałem sprawdzić jak pisarka zadziała na mnie, a to dlatego, że opinie widziałem różne. Mogę śmiało powiedzieć, że po kilkudziesięciu stronach wsiąknąłem na dobre.
Pani Canavan pisze bardzo specyficznie. Wyrobiła w sobie coś na kształt magnesu na magię, co najważniejsze jej...

Oh

Oh