(recenzja pierwotnie ukazała się na Szortal.com)

Bez znieczulenia

Hubert Przybylski

Kiedy w zeszłym roku kończyłem czytać pierwszy tom "Tam i z powrotem" Tomasza Duszyńskiego, miałem sporą nadzieję na to, że Autor, pisząc jej kontynuację, nie popełni tych samych błędów ponownie. Teraz, po przeczytaniu drugiego tomu przygód Barskiego i spółki, sam już nie wiem, czy warto było się tak czepiać... Ale może lepiej będzie, jeśli zacznę od początku.

Pierwsza część "Tam i z powrotem" kończyła się porządnym cliffhangerem. Fabuła części drugiej, "Podróży", najpierw zamyka tamtą scenę, aby potem pomknąć dalej. Maks kontynuuje swoją walkę z Drakka, ale z czasem zaczyna podejrzewać, że coś jest nie tak. Czy na pewno Drakka są jedynymi wrogami Federacji? Czy można ufać tajemniczym sojusznikom?

Podobnie jak część pierwszą cyklu, tak i tę czyta się lekko, łatwo i przyjemnie. Może nie jakoś super-duper przyjemnie, ale jednak. Akcja jest wartka i trzyma w napięciu, przygoda pędzi za przygodą, każdą rozwiązaną zagadkę zastępują dwie nowe, a wszystko to jest okraszone sporą dawką lekkiego, prostego i niewymuszonego humoru. Na dodatek, jak to przewidziałem omawiając pierwszy tom, coraz mniej starych wad razi przy czytaniu. I tak własnie jest do momentu, kiedy to na horyzoncie pojawia się MARTYROLOGIA.

Nie wiem dlaczego, ale wydaje mi się, że prawie wszyscy nasi autorzy są tą MARTYROLOGIĄ skażeni i z tego powodu muszą nią epatować na każdym kroku. Czytając tom pierwszy "Tam i z powrotem" wydawało mi się, że Duszyński do tej grupy nie należy, ale drugi tom pokazał, jak bardzo się myliłem. Noż urwał nać! Ja rozumiem, że dziewczynka musi dreptać w za ciasnych bucikach, Nemeczek zejść w chwale, a młody Werter cierpieć, a czy muszę się na ich kopie natykać prawie za każdym razem, gdy biorę do rąk książkę polskiego autora?! ARGH!... Co gorsza, ta cała MARTYROLOGIA nie pasuje do książki z tak szybką i płynną fabułą. Zwyczajnie nie ma kiedy pochylić czoła nad poległymi, czy podumać nad cierpieniami Wer... znaczy, Maksa, bo chwila moment i już jesteśmy trzy kosmiczne bitwy i siedem pościgów dalej. Normalnie zdrowo bez sensu... Tak bardzo bez sensu, że aż zaczynam myśleć o pewnej konkretnej myszy. Myszy, Janie i hrabim.

Troszeczkę poprawia odbior książki fakt, że tym razem "ci źli" nie są tak sztuczni i pierdołowaci, jak w pierwszym tomie. Zyskali też troszkę głębi - jedni mniej, inni ździebko więcej - i od razu inaczej wyglądają te sceny, w których się pojawiają. Nareszcie są czymś więcej, niż tylko tłem i kłodami rzucanymi co i rusz pod nogi bohaterów.

I tak dochodzę do momentu, w którym wypadałoby dać książce notę. Gdyby nie MARTYROLOGIA, drugi tom byłby lepszy od pierwszego. Może nie genialny, może nie bardzo dobry, ale na pewno byłoby to solidne 7/10. Niestety. Pojawiła się MARTYROLOGIA i dlatego mogę dać co najwyżej 4,5/10. Ale mimo wszystko książkę polecam - bez jej lektury nie dowiecie się, jak skończyła się historia Maksa. A może się nie skończyła? Może Maks jeszcze wróci? Mam nadzieję, że tak. I że tym razem nie będzie niósł na barana MARTYROLOGII.

(recenzja pierwotnie ukazała się na Szortal.com)

Bez znieczulenia

Hubert Przybylski

Kiedy w zeszłym roku kończyłem czytać pierwszy tom "Tam i z powrotem" Tomasza Duszyńskiego, miałem sporą nadzieję na to, że Autor, pisząc jej kontynuację, nie popełni tych samych błędów ponownie. Teraz, po przeczytaniu drugiego tomu przygód Barskiego i spółki, sam już nie wiem, czy warto...