"Dziennik" Witolda Gombrowicza jest to apologia własnego artyzmu, który potrzebuje niezależności i wolności. Dla ochrony nietykalności "ja" potrafi pisarz zżymać się nawet na cień krytyki w postaci aluzji czy niedomówień. Mi nieco przeszkadza to krytykanctwo, które nie oszczędzi nikogo, jednak dzięki tej walce o prymat "ja" wyłania się pogłębiony obraz twórcy, choć zaznaczony tylko na powierzchni - to nie "ja", woła Gombrowicz, to moja kreacja, dualizmy i spiętrzenia osób - ale na tej powierzchni możemy szukać prawdy o Gombrowiczu, zdzierając jego słowa aż do intencji, jakie im przyświecają. Najpierw zachwyt nad fenomenem Simone Weil, a później wręcz obsesyjne i drobiazgowe skupienie się na wyjeździe z Argentyny, wydały mi się szczere i autentyczne, tu pisarz jest prawdziwy, bo osobny i przejęty.
Wielokrotnie stawia się w opozycji do katolicyzmu,komunizmu i egzystencjalizmu, jednak nie tworzy stalowej granicy,chce też siebie odnaleźć w tych trzech wielkich ruchach myślowych, które zdominowały XX wiek. Witold Gombrowicz jest po dandysowsku zmęczony ciągłym niezrozumieniem własnej twórczości, jego dystans wobec ludzi jest też dystansem wobec formy, w tym i formy "Dziennika". Ile tu znajdziemy błyskotliwych myśli, "mojości", która zadziwia Gałkiewiczów, nawleka te same nici, lecz właśnie dzięki temu pogłębia to ich znaczenie i skalę.
W tym opus magnum nie ma właściwie pasjonujących person, oprócz samego piszącego. Wymija się on zręcznie budowaniu charakteru, kosztem odsłonięcia res cogitans - spekulacje i refleksje filozoficzne i literackie budują sens wypowiedzi, której intymność zasadza się na odsłonięciu bezpruderyjnym umysłu. Wiele tu odwiecznych walk z polskością, niedojrzałością i absurdem nihilizmu.

"Dziennik" Witolda Gombrowicza jest to apologia własnego artyzmu, który potrzebuje niezależności i wolności. Dla ochrony nietykalności "ja" potrafi pisarz zżymać się nawet na cień krytyki w postaci aluzji czy niedomówień. Mi nieco przeszkadza to krytykanctwo, które nie oszczędzi nikogo, jednak dzięki tej walce o prymat "ja" wyłania się pogłębiony obraz twórcy, choć...