Skandynawskie kryminały nie znajdują się na priorytetowej liście moich lektur, ponieważ z dystansem podchodzę do tego typu powieści, jednak „Kołysanka na śmierć” na tyle mocno mnie zainteresowała, że pomyślałam sobie raz kozie śmierć, i nie patrząc nawet na to, że jest to trzecia część serii, w której przedstawiona została praca sztokholmskiej policji kryminalnej z posterunku Hammarby, zabrałam się za lekturę.

Powieść Carin Gerhardsen okazała się bardzo dobrą pracą, bo oprócz tego że wywołuje liczne niepokojące emocje, które są efektem styczności z makabryczną i szokującą zbrodnią; brutalnie zostaje zamordowana młoda kobieta wraz z dwójką swoich małoletnich dzieci, to na dodatek postawiono przed nami szereg pytań, dotyczących kwestii wyrzutów sumienia, będących efektem doświadczeń bohaterów, nawet tych z dalekiej przeszłości, które mają znaczący wpływ na ich zachowanie i zdrowie psychiczne.

W mojej ocenie „Kołysanka na śmierć” jest wyśmienitym kryminałem z rozbudowanym wątkiem psychologicznym, w którym potworna zbrodnia służy do ukazania straszliwych poczynań osób, będących w stanie chronicznego poczucia winy. Destrukcyjna siła tegoż odczucia ma znaczący wpływ na rozwój emocjonalny i duchowy. Bohaterowie powieści nie potrafią poradzić sobie z tym uczuciem, w konsekwencji czego dochodzi do mrożących krew w żyłach sytuacji. Co więcej, w błędne koło niezdrowych emocji zostają wkręcone nie tylko osoby związane bezpośrednio z zabójstwem, ale też policjanci z Hammabry, którzy nawet po wielu latach, poznają siłę wyrzutów sumienia i ich wpływ, na ich obecne życie.

Dla mnie praca Carin Gerhardsen jest bardzo dobrą lekturą. Książka jest tak skonstruowana, że czyta się ją jednym tchem. Napięcie towarzyszące rozwiązywaniu zagadki stale rośnie, aż do zaskakującego finału. Poza tym portrety psychologiczne bohaterów są dogłębne, przez co bez większych problemów potrafimy odbierać ich stany emocjonalne, a że postacie książkowe, w większości, są wyjątkowymi jednostkami, to ich spostrzeżenia i poczynania wywołują spore zainteresowanie. Mnie powieść przypadła do gustu; tajemnice, wstrząsające odkrycia, nieszablonowi bohaterowie i ogromnie emocjonalna fabuła znacząco wpłynęła na atrakcyjność książki, z pewnością będę poszukiwać poprzednich prac tej autorki, licząc na równie udane lektury. „Kołysankę na śmierć” polecam fanom kryminalnych zagadek, w których dominują psychologiczne motywy, ponieważ liczne przemyślenia bohaterów, związane z ich przeszłością, czy też sensem życia, mogą być dla niektórych osób nużące. Warto wziąć pod uwagę, że powieść głównie skupia się na ukazaniu niszczącej mocy permanentnego poczucia winy, które zamiast stawać się bodźcem do wyciągania wniosków, staje się niszczącą, niebezpieczną siłą.

Skandynawskie kryminały nie znajdują się na priorytetowej liście moich lektur, ponieważ z dystansem podchodzę do tego typu powieści, jednak „Kołysanka na śmierć” na tyle mocno mnie zainteresowała, że pomyślałam sobie raz kozie śmierć, i nie patrząc nawet na to, że jest to trzecia część serii, w której przedstawiona została praca sztokholmskiej policji kryminalnej z...